گزارش نقض حقوق زنان خرداد1400

برای آگاهی بیشتر:

آمار فوق از گزارشات رسانه های داخلی مورد تائید دولت جمهوری اسلامی ایران و خبرگزاریهای معتبر داخلی و خارجی جمع آوری شده است که عملا نمی توا

ند بیانگر کل واقعیت های جامعه باشد.

گزارشات ماهیانه کمیته دفاع از حقوق زنان از سایت کانون دفاع از حقوق بشر در ایرانکه از رسانه های داخلی و خارجی  مانند ایسنا ؛ مشرق نیوز؛ رکنا ؛ رادیو زمانه ؛هرانا ؛ ایرنا ؛ایلنا ؛ رادیو صدای امریکا ؛رادیو بی بی سی ؛ ایران ؛ قطره ؛رادیو فردا ؛ سازمان حقوق بشر ایران ؛ باشگاه خبرنگاران جوان ؛ خبرگزاری مهر ؛ خبر گزاری خراسان ؛ روزنامه قانون ؛تسنیم و غیره جمع آوری گردیده است، تهیه و تدوین می شوند.

اعضائیکه درگردآوری اخبار نقض حقوق زنان همکاری نموده اند عبارتند از :پریچهر سهرابی ،ماریا هری ،شراره هادیزاده رییسی ،بهاره بلورچی ،حلیمه حسن سوری ،آذر ارحمی ،نرگس محمدی ،فرشادقضایی ،آزاده قریشی ،فرشته امیراحمدی ،تورج تفکری ،مهساشفوی ،مرضیه مهدیه ،مهرنوش ایمانی ،نارگل غفوری ،سیدعلیرضاامامی ،غزاله ناظمی ،فاطمه اهل الروت ،سمیرافیروزی بویاغچی ،پریسا سخایی ،شهلا شاهسونی ،رؤیا راوری ،ترانه ذوالفقار ،الناز اسدی صفا ،مهشیدعرب ،دانیال جهانگیری سها درویشی. اطلاعات بیشتر در لینک زیر قابل مشهود است:.http://zanan.bashariyat.org/

 

 

اعتیاد

طبق اظهارات مسئولان یکی از سراهای نگهداری و درمان زنان معتاد ، در حالی که سن شروع به کارتن خوابی در میان دختران نوجوان معتاد به ۱۵ سال رسیده است، در شهر تهران خانم های معتاد متجاهری پیدا می شوند که بیش از ۶۰ سال سن دارند…( ایلنا، 18 خرداد1400)

گلایه مدیر مرکز نور سپید هدایت، مرکز جامع خدمات کاهش آسیب اعتیاد زنان، به شیوه برخورد عوامل شهرداری می‌تواند دلایل گوناگونی داشته باشد که یکی از آنها عدم پاسخگویی صریح و شفاف آنها به مدیر فعلی این مرکز است.( تسنیم، 21 خرداد1400)

بهداشت

سکینه پروانه، زندانی سیاسی کرد در اعتراض به محرومیت از دسترسی به خدمات پزشکی و ادامه تبعید خود در زندان مرکزی مشهد دست به اعتصاب غذا زد.(شبکه حقوق بشر کردستان، 1 خرداد 1400)

گزارشات رسیده حاکی از شیوع مجدد بیماری کرونا در بند زنان زندان سپیدار اهواز و قطع تماس زندانیان توسط مقامات مسئول این زندان است. (گزارش کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، 2 خرداد 1400)

 دختری در بندر جاسک دچار مارگزیدگی شد. این واقعه به دلیل فقدان مراکز درمانی و راه جاده ای مناسب، روی داده است. ( هرانا، 2 خرداد 1400)

مژگان کاوسی، زندانی سیاسی در زندان اوین دست به اعتصاب غذا زده است. اعتصاب غذای وی در اعتراض به برخورد سلیقه ای مسئولان در خصوص بخشنامه اعزام به مرخصی زندانیان در جریان شیوع ویروس کرونا صورت گرفته است.وی به بیماری گوارشی، هموروئید و آریتمی قلبی مبتلا است. ( هرانا، 4 خرداد 1400)

به گفته عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز، زنان جوان ما در مناطق محروم در معرض بالاترین خطرها قرار دارند و میزان دسترسی به اطلاعات باروری و خدماتی که در این باره به آنها ارائه می‌شود در حداقل است و کافی نیست. (ایسنا / فارس، 4 خرداد 1400)

به گزارش کمپین فعالین بلوچ، روز ۱۰ خرداد ماه ۱۴۰۰، یک زن بلوچ که برای درمان به مطب “دکتر محمدرضا باغبانی” مراجعه کرده بود، با تشخیص اشتباه پزشک در تشخیص بیماری جان باخت. پس از جان باختن این زن، بسیاری از شهروندان جهت اعتراض مقابل مطب این پزشک تجمع کرده‌اند. تجمع شهروندان منجر به درگیری با نیروهای نظامی شده است. ( گزارش کمپین فعالین بلوچ، 10خرداد 1400)

معاون حمایت و سلامت کمیته امداد استان البرز از شناسایی ۳۰۰ زن باردار و شیرده مبتلا به سوء تغذیه در این استان خبر داد. ( 11 خرداد 1400)

ناهید فتحعلیان معلم بازنشسته که پس از گذشت بیش از ۱۳ ماه از زمان بازداشت کماکان به صورت بلاتکلیف در زندان اوین تحت بازداشت به سر می‌برد، به بیماری کرونا مبتلا شده است.( کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، 16 خرداد 1400)

یک دختر جوان در روستای سزار از توابع شهرستان دزفول بر اثر عقرب گزیدگی و به دلیل تاخیر در رسیدگی پزشکی جان خود را از دست داد. عدم آنتن دهی تلفن همراه جهت تماس با اورژانس و همچنین فقدان مراکز درمانی و راه مناسب دسترسی علت اصلی تاخیر در رسیدگی بوده ‌است.( هرانا، 16 خرداد1400)

زنان سرپرست خانواده

 

معاون امور زنان و خانواده رئیس جمهوری با بیان اینکه نیمی از زنان سرپرست خانوار نیازمند حمایت های خاص دولتی نیستند و توانمندند گفت: اما ۲۰ درصد زنان سرپرست خانوار از هیچ حمایت بیمه ای برخوردار نیستند. (ایسنا، 2 خرداد 1400)

 

خشونت خانوادگی

یک دختر نوجوان ۱۶ ساله در تهران با پریدن از طبقه دوم ساختمان محل سکونت خود دست به خودکشی زد و به زندگی خود پایان داد. سهم نوجوانان ایرانی از خودکشی‌های سالانه از سوی سازمان پزشکی قانونی بیش از ۷ درصد اعلام شده است (خبرگزاری هرانا، 1 خرداد 1400)

یک دختر نوجوان در بندرعباس با پریدن از طبقه ششم ساختمان محل سکونت خود دست به خودکشی زد و به زندگی خود پایان داد. ( هرانا، 2 خرداد 1400)

یک دختر نوجوان در بندرعباس با پریدن از طبقه ششم ساختمان محل سکونت خود دست به خودکشی زد و به زندگی خود پایان داد. ( هرانا، 2 خرداد 1400)

رییس اورژانس اجتماعی کشور اعلام کرد در کشور ما از هر ۲۰ نفر یک نفر مورد خشونت‌های خانگی همسرش قرار می‌گیرد اما کمتر از ۳۵ درصد از خشونت‌های خانگی به پلیس یا اورژانس اجتماعی گزارش می‌شود. ( برنا، 2 خرداد 1400)

یک زن معلم بر اثر خشونت خانگی جان باخت. هویت معلم کشته شده “نوایی” و هویت قاتل “رسته‌خیز” عنوان شده است. (  کمپین فعالین بلوچ، 4 خرداد 1400)

یک زن جوان در تهران با انگیزه ناموسی توسط شوهرش به قتل رسید ( هرانا، 11 خرداد 1400)

بر اساس گزارش‌های رسانه‌ای، طی هفته جاری پنج زن در شهرهای کرمانشاه، سقز و دره‌شهر در ایلام، به دست نامزد، شوهر و شوهر سابق خود کشته شدند..( هه نگاو، 22 خرداد 1400)

سرهنگ حسین زلقی رییس پلیس آبادان گفت: در بررسی‌های صورت گرفته مشخص شد، ابتدا درگیری خانوادگی بین زن و شوهر جوانی رخ داده که متاسفانه شخصی به هویت م ،ن ۳۷ساله، همسرجوان ۲۲ساله خود را به هویت خ، ن با ضربات چاقو به قتل رسانده است.( الفباخبر، 24 خرداد 1400)

رئیس پلیس آگاهی ناجا: مدتی قبل در یکی از استان های ایران، پدری دختر 7 ساله خود را با ساطور به 40 قسمت تقسیم کرد در حالی که اصلا بازتاب رسانه ای پیدا نکرد.( پایگاه خبری پلیس ایران، 24 خرداد 1400)

یک نوجوان ۱۶ ساله به همراه زنی ۲۸ ساله در شهرستان لردگان واقع در استان چهارمحال و بختیاری، با بستن دست‌هایشان به یکدیگر و پرتاب کردن خود در سد کارون ۴، دست به خودکشی زده و جانشان را از دست دادند.( هرانا، 25 خرداد1400)

اخبارعمومی

کارگران و زنان در ایران، محکوم به ساعات کار طولانی هستند. بر اساس آخرین آمار رسمی اشتغال، کل جمعیت کار ایران در زمستان ۱۳۹۸ حدود ۲۳ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر بوده است که گفته شده بیش از ۷۰ درصد آن‌ها زیر خط فقر قرار دارند. ( 2 خرداد 1400)

عالیه مطلب‌زاده، عکاس خبری و نایب رئیس انجمن دفاع از آزادی مطبوعات پس از پایان ایام مرخصی جهت تحمل ادامه دوران محکومیت حبس به زندان اوین بازگشت. (گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، 2 خرداد 1400)

رئیس کمیسیون اصل ۹۰ مجلس گفت باید به خانواده‌ها تأکید شود که کاری مهمتر از مادر شدن برای زنان وجود ندارد.

( گزارش ایران، 2 خرداد 1400)

خبرهای دریافتی حاکی است که با گذشت هفتاد روز از تبعید زندانی سیاسی مریم اکبری منفرد به زندان سمنان، این زندانی مقاوم همچنان زیر حداکثر فشار توسط وزارت اطلاعات قرار دارد و به هیچکدام از خواسته های او پاسخ داده نمیشود.( گزارش کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، 2خرداد 1400)

معاون امور زنان و خانواده رئیس جمهوری با اشاره به ارسال نامه‌ای به شورای نگهبان درباره کاندیداتوری زنان در انتخابات ریاست جمهوری گفت: از شورای نگهبان درخواست کردم برای اولین بار یک زن را در میان نامزدها تایید کنند تا به احیای سرمایه‌های اجتماعی کشور کمک کرده باشند؛ منتظریم. ( ایسنا، 4 خرداد 1400)

روز انجمن قلم آمریکا (پن) با انتشار بیانیه ای نسبت به صدور حکم حبس، شلاق و جزای نقدی برای نرگس محمدی سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر، واکنش نشان داده و خواستار لغو فوری این حکم شد. خانم محمدی، به تازگی از بابت پرونده‌ای که در دوران حبس برای او گشوده شده بود، توسط دادگاه کیفری دو مجتمع قضایی قدس تهران به ۳۰ ماه حبس تعزیری، ۸۰ ضربه شلاق و پرداخت دو فقره جزای نقدی محکوم شده است. (هرانا، 4 خرداد 1400)

مادر رومینا اشرفی بر مجازات پدر فرزندکش اصرار می ورزد. (ایمنا، 4 خرداد 1400)

نرگس محمدی، فعال حقوق بشر در اتاقی در کلاب‌هاوس درباره آزار و اذیت زندانیان زن با اشاره به تجربه خودش گفت: «رییس زندان به من حمله‌ کرد، تعرض‌ها و توهین‌ها خشن‌تر شد، مقاومت می‌کردم. (7 خرداد 1400)

رویا افشار بازیگر سینما که سال گذشته با بازی در فیلم سینمایی «مامان» برنده جایزه سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن در جشنواره فیلم فجر شد معتقد است بی‌ربط بودن کاراکترهای زن در آثار سینمایی با واقعیت، خود خشونت فرهنگی علیه زنان است.. ( برنا، 7 خرداد 1400)

ممنوع التصویری گوهر خیراندیش در فیلم زیرخاکی 2  بخاطر عکسهای جنجالی که در عروسی دخترش در امریکا گرفته بود. (رکنا، 8 خرداد 1400)

یک دختر نوجوان در ایلام با پریدن از بالای یک ساختمان دست به خودکشی زده و جان خود را از دست داد. سهم نوجوانان ایرانی از خودکشی‌های سالانه از سوی سازمان پزشکی قانونی بیش از ۷ درصد اعلام شده است. (هرانا، 10 خرداد 1400)

هفتاد و پنج روز بعد از تبعید زندانی سیاسی آتنا دائمی به زندان لاکان رشت، حسین دائمی پدر این زندانی سیاسی و فعال حقوق کودکان و حقوق بشر در یک مصاحبه  گفت:‌ما خواستمان این است که باید بچه های ما آزاد بشوند. آتنای من باید آزاد بشود .حق آتنا و آتناهای ما زندان نیست. ( کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، 16 خرداد 1400)

شهناز یاری سرمربی تیم فوتسال زنان سایپا مدعی شد برخی با داشتن نگاه جنسیتی به دنبال ایجاد مشکل برای تیم‌های فوتسال زنان هستند.( ایسنا، 16 خرداد 1400)

نائب رئیس فراکسیون زنان مجلس دهم، مشاور و نماینده ویژه وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در شورای توسعه سواحل مکران، با اشاره به وعده‌های نامزدهای سیزدهمین انتخابات ریاست جمهوری، گفت : هردولتی که بر سر کار آید باید به مسائل و مطالبات زنان نگاه ملی و فراجناحی داشته باشد چراکه مطالبات و حقوق زنان نباید سیاسی شود.( ایسنا، 16 خرداد1400)

زندانی سیاسی تبعیدی مریم اکبری منفرد با دستور وزارت اطلاعات از امکان هواخوری محروم شد. مریم اکبری منفرد همراه با چند زندانی با جرائم عادی در یک اتاق ۴متری در زندان سمنان محبوس است.( کمیسیون زنان، 16 خرداد 1400)

ویان محمدی، فرزاد سامانی و ساکار عینی شهروندان کُرد بازداشتی با اتمام مراحل بازجویی از بازداشتگاه اطلاعات سپاه ارومیه به زندان این شهر منتقل شدند.( کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، 16 خرداد1400)

ویان محمدی فعال مدنی در اعتراض به تمدید قرار بازداشتش از سوی شعبه سوم بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب مهاباد، از اعتصاب غذا کرده است.( کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، 16 خرداد1400)

طی ماه‌های اخیر در جامعه به وفور رفتارهای خشونت‌آمیزی که علیه زنان و کودکان رخ داده بازتابی در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی داشته که حتی این بحث گریبان برخی سینماگران را هم گرفته و حواشی بسیاری نیز به وجود آورده است.( برنا، 16 خرداد1400)

ماموران زندان کچویی کرج از مرخصی‌ یاسمن آریانی جهت مراقبت از مادر بیمارش جلوگیری کردند. مادر این زندانی، منیره عربشاهی پس از کارشکنی های متعدد، جهت انجام عمل جراحی به مرخصی درمانی اعزام شده است.( کمیسیون زنان،16 خرداد1400)

چند روز پیش، «حامد برکاتی»، مدیرکل دفتر سلامت جمعیت، خانواده و مدارس وزارت بهداشت  اعلام کرد که سالانه بیش از ۳۰۰ هزار نفر به شکل «غیرقانونی» و حدود ۹ هزار نفر نیز به صورت قانونی و با مجوز پزشکی قانونی، به بارداری خود به صورت داوطلبانه پایان می‌دهند.( ایران وایر، 16 خرداد1400)

خانواده و اقوام دختر جوانی که درست روز عروسی اش ناپدید شده بود ماجرا را به اداره پلیس گزارش دادند تا بررسی ها و تحقیقات برای یافتن ردی از عروس گم شده پیدا شود.( برنا، 21 خرداد1400)

پنج سازمان زنان ایرانی از ملیت های مختلف انتخابات قلابی ریاست جمهوری رژیم ملایان را تحریم کردند. آنها از زنان ایران خواستند تا «به مبارزه ملی، و وظیفه سیاسی و اجتماعی خود در تحریم انتخابات» عمل کنند.( کمیسیون زنان، 21 خرداد1400)

فرانک جمشیدی فعال محیط زیستی کُرد، جهت اجرای حکم حبس به کانون اصلاح و تربیت سنندج موسوم به بند زنان منتقل شد.( کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، 21 خرداد 1400)

شکیلا منفرد، زندانی سیاسی زندان قرچک ورامین روز دوشنبه ۱۷ خردادماه در پی فقدان نظارت در زمینه حفظ امنیت زندانیان و عدم رعایت اصل تفکیک جرائم، توسط تعدادی از زندانیان جرائم عمومی مورد ضرب و شتم قرار گرفت.( هرانا، 21 خرداد1400)

برخی از خبرگزاری‌های ایران، از جمع‌آوری امضا جمعی از پیشکسوتان، مربیان و داوران ژیمناستیک ایران، علیه «زهرا اینچه‌درگاهی» رییس سابق فدراسیون ژیمناستیک ایران خبر داده‌اند.( ایران وایر، 21 خرداد1400)

زنان در «زورخانه»ی جمهوری اسلامی؛ وعده‌‌های انتخاباتی هشت سال پیش که درباره زنان نیز اجرا نشد.( کیهان لندن، 21 خرداد 1400)

 

زنان روستای نقد علیا در اردبیل برای دومین بار در دو ماه گذشته با بستن جاده به عدم دسترسی به آب آشامیدنی سالم و لوله‌کشی در منطقه اعتراض کردند.( رادیو فردا، 24 خرداد1400)

بر اساس اعلام مقام‌های رسمی وزارت کشور، ترکیب جنسیتی نامزدهای ششمین دوره انتخابات شهر و روستا با میانگین اختلافی حدود ۹۰ درصد، به نفع مردان است.( رادیو فردا، 24 خرداد1400)

یک راهبه کاتولیک ۷۵ ساله که بیست و شش سال در بیمارستان بیماران جذامی تبریز خدمت میکرد، به دلیل عدم تمدید ویزا مجبور به ترک ایران خواهد شد.( هرانا، 24 خرداد 1400)

چهار تن از زندانیان سیاسی محبوس در زندان قرچک ورامین با انتشار نامه ای با اشاره به اسفناک بودن شرایط زندانیان در زمان ریاست ابراهیم رئیسی در قوه قضاییه، نسبت به شرایط نامناسب محبوسین این زندان از جمله در خصوص مسائل بهداشتی، تغذیه و درمان واکنش نشان دادند.( هرانا، 24 خرداد 1400)

دوستان و اعضای خانواده زندانیان دوتابعیتی از رهبران کشورهای عضو جی‌۷ درخواست کرده‌اند برای آزادی آن‌ها تلاش کنند. این افراد همچنین خواسته‌اند موضوع آزادی زندانیان دوتابعیتی در گفت‌وگوهای برجام نیز لحاظ شود.( دریچه وله، 21 خرداد 1400)

تبعیض جنسیتی و بی حقوقی زنان ورزشکار؛ ناعادلانه المپیک را از من گرفتند.( ایسنا، 24 خرداد1400)

آتنا دائمی، کنشگر مدنی، در زندان لاکان رشت، در اعتراض به تبعید زندانیان زن فعال از زندان‌های تهران به سایر شهرستان‌ها پیش از انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰، با نوشتن نامه‌ای واکنش نشان داده است.( هرانا، 24 خرداد 1400)

یک پناهجوی زن اهل شهرستان سردشت در حین رفتن به یونان در اثر سکته قلبی ناشی از خستگی راه جانباخت.( هه نگاو، 25 خرداد 1400)

از مهلا محروقی به عنوان دختر تاریخ‌ساز ورزش دو و میدانی ایران سخن می‌گویند، او به مسابقات قهرمانی جوانان جهان راه یافته است، به‌رغم آنکه از هیچ پشتیبانی برخوردار نیست. می‌گوید نه دیسک دارد و نه اجازه تمرین در پیست ورزشی.( ایسنا، 26 خرداد 1400)

فاطمه آجرلو:  نمی توان با شعار از رای زنان سوءاستفاده کرد .( خبر آنلاین، 28 خرداد 1400)

کاندیدای انتخابات شورای شهر تهران گفت: مدیریت شهری گذشته طی ۱۲ سال، ریل‌گذاری‌های خوبی در حوزه‌های مختلف از جمله زنان انجام داد اما بسیاری از آنها رها یا متوقف شدند.( تسنیم، 30 خرداد 1400)

مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی تبعید شده به زندان سمنان با نگارش نامه‌ای از زندان به تبیین مواضع خود در انتخابات پیش رو پرداخته است: ” تحریم انتخابات نمایشی و رای من سرنگونی! این صدای من است از پشت میله های زندان سمنان با بدترین شرایط انسانی، هم طنین صدای ۳۳ ساله مادارن دادخواه ۶۷ و همراه با مادران دادخواه “. ( هرانا،30خرداد1400)

نیروهای امنیتی از ورود عبدالفتاح سلطانی، نرگس محمدی، مصطفی نیلی، آرش کیخسروی و شهناز اکملی، فعالان مدنی، به شهرستان شازند ممانعت شد.( هرانا، 30 خرداد 1400)

دو زن اهل شهرستان پیرانشهر پس از بیش از ۴۵ روز بازداشت به زندان مرکزی ارومیه منتقل شدند.( هه نگاو، 30 خرداد 1400)

 

احضار و بازجویی

جلسه بازپرسی زینب صفری، خبرنگار روزنامه سازندگی،  در دادسرای فرهنگ و رسانه برگزار شد. به گفته علی مجتهدزاده وکیل خانم صفری، احضار وی در پی شکایت محمد باقر قالیباف، رئیس مجلس شورای اسلامی و دو تن دیگر از نمایندگان مجلس در خصوص انتشار گزارشی در خصوص دستکاری بودجه توسط مجلس، صورت گرفته است. (هرانا، 3خرداد 1400)

 

بازداشت

بدریه حمیداوی، مادر على تميمى از كشته‌شدگان اعتراضات آبان ۹۸ در شهر اهواز بازداشت شد. یکی از نزدیکان خانواده خانم حمیداوی در گفت‌وگو با رادیو فردا تایید کرد که مادر علی تمیمی به اتفاق چند فعال مدنی عرب بازداشت شده و از محل نگهداری و وضعیت او خبری در دست نیست. (هرانا، 4 خرداد 1400)

زهرا کعبی، شهروند اهل بندر ماهشهر توسط نیروهای امنیتی در منزل خود بازداشت و ساعاتی بعد آزاد شد. ماموران در حین بازداشت ضمن تفتیش منزل برخی از لوازم شخصی از جمله موبایل، دوربین عکاسى و کامپیوتر او را ضبط کرده و با خود بردند.( هرانا، 4 خرداد 1400)

درسا دهقانی، شهروند بهائی ساکن شیراز توسط نیروهای امنیتی در ایستگاه قطار این شهر بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شد.( هرانا، 24 خرداد 1400)

احضار به دادگاه

 

شیما و شکوفه زنگنه از نوکیشان مسیحی که برای آزادی موقت هر کدام از آنان ۵۰۰ میلیون تومان وثیقه تعیین شد از سال ۱۳۹۷ همچنان بلاتکلیف هستند و برای آنها تاکنون حکمی صادر نشده، آنها بارها احضار شدند و مورد توهین قرار گرفتند. ( محبت نیوز، 4 خرداد 1400)

سارا احمدی و همایون ژاوه، زوج نوکیش مسیحی در پی دریافت احضاریه ای برای تحمل محکومیت حبس به زندان اوین فراخوانده شدند.بر اساس احضاریه دریافتی، این زوج نوکیش مسیحی باید خود را به زندان اوین معرفی کنند، در غیر این صورت نسبت به ضبط وثیقه واگذار شده برابر مقررات اقدام خواهد شد. (کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی به نقل از محبت نیوز، 11 خرداد 1400)

محاکمه

 

به گفته دختر ناهید تقوی محاکمه این شهروند ایرانی آلمانی که قرار بود هشتم اردیبهشت برگزار شود به ۲۳ خرداد موکول شد. او می‌گوید مادرش در مجموع ۲۰۰ روز در سلول انفرادی بوده و تازگی به بند عمومی منتقل شده است. ( 4 خرداد 1400)

احکام دادگاهها

 

مهوش عدالتی علی آبادی، سپیده کشاورز و فرید اسماعیلی، شهروندان بهائی ساکن تهران، توسط شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران، هر یک به ۳ سال و ۷ ماه حبس تعزیری محکوم شدند. بر اساس این حکم که توسط شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران صادر و به این شهروندان ابلاغ شده است، مهوش عدالتی علی آبادی، سپیده کشاورز و فرید اسماعیلی هر یک از بابت اتهام “اقدام علیه امنیت کشور از طریق اداره تشکیلات بهائی” به ۳ سال و ۷ ماه حبس محکوم شدند. (هرانا، 4 خرداد 1400)

برهان اسماعیلی، مریم بشیر، فرانک شیخی، هایده رام، مینو بشیر و درنا اسماعیلی، شش شهروند بهائی ساکن شیراز و برازجان توسط دادگاه انقلاب شهرستان دشتستان (برازجان) به مجموعا ۷۳ سال و ۶ ماه حبس تعزیری محکوم شدند.  برهان اسماعیلی
( هرانا، 7 خرداد 1400)

پرونده آتسا احمدآئی رفسنجانی، شهروند بهائی ساکن تهران به شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران ارجاع داده شد. خانم احمدآئی پیشتر توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب این شهر به دلایلی از جمله تلاش او برای ثبت یک سازمان مردم نهاد جهت توانمند سازی زنان سرپرست خانوار، به ۸ سال حبس تعزیری محکوم شد. (هرانا، 7 خرداد 1400)

مجتمع قضایی قدس تهران حکم تازه‌ای علیه نایب‌رئیس و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر ایران صادر کرده است. اتهاماتی که به نرگس محمدی وارد شده در رابطه با پرونده‌ای است که در دوران حبس برای او گشوده شده بود. ( هرانا، 7 خرداد 1400)

شهرزاد نظیفی، شهروند بهائی و از قهرمانان و مربیان موتورکراس زنان در ایران توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ۸ سال حبس تعزیری محکوم شد.( هرانا، 21 خرداد 1400)

مدت اقامت اجباری رقیه بیگدلی، شهروند ساکن کرج و یکی از بازداشت شدگان اعتراضات سراسری دیماه ۹۸ توسط شعبه ۷ واحد اجرای احکام دادسرای کرج به ۲ سال و ۸ ماه افزایش یافت.( هرانا، 26 خرداد1400)

اعدام

 

حکم یک زندانی زن که پیشتر از بابت اتهام قتل به اعدام محکوم شده بود در زندان یزد به اجرا درآمد. در این گزارش هویت این زندانی کبری فاطمی، ۴۱ ساله با اتهام قتل احراز شده است. یک منبع مطلع دراین خصوص گفت: کبری فاطمی از سال ۹۴ به اتهام قتل همسرش در زندان بود و خانواده مقتول قرار بود که رضایت بدهند اما عموی مقتول که یکی از اعضای سپاه پاسداران بوده، تاکید داشته که حکم باید اجرا شود و ما از جانب خانواده مقتول دیه نمی‌خواهیم. (هرانا، 2 خرداد 1400)

 

 

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44476

سخنگوی دانشگاه علوم پزشکی یزد از ابتلای کودک ۹ ماهه به کووید ۱۹ خبر داد.

۰۹ تیر ۱۴۰۰

دکتر «ابراهیم سلمانی» با اشاره به شناسایی کوچکترین فرد مبتلا به کرونا در استان یزد، گفت: نوزاد ۹ماهه مبتلا به بیماری کرونا در بیمارستان امام جعفر صادق (ع) شهرستان میبد بستری شد.

وی ادامه داد: ابتلا این نوزاد بر اساس معیارهای قطعی تشخیصی تائید شده است .

سخنگوی دانشگاه علوم پزشکی یزد اظهار کرد: در تمام رده های سنی احتمال ابتلا به کرونا وجود دارد و پراکندگی جمعیتی مبتلایان در شهرستان ها متفاوت است.

سلمانی مهمترین راه قطع زنجیره انتقال کرونا را ماندن در خانه دانست و تاکید کرد: از همشهریان می خواهیم هشدارها را جدی بگیرند و احوالپرسی های خانوادگی را تلفنی انجام دهند و تا حد امکان و برای کارهای غیرضروری از منزل خارج نشوند.

source https://koodak.bashariyat.org/?p=39221

کشف جسد دختر ۱۲ ساله در فریدون کنار

۰۸ تیر ۱۴۰۰

جسد دختر 12 ساله در بابل کشف شد. جسد دختر 12 ساله حدود ساعت ۱۱ صبح امروز در محدوده چمران ۲۷ فریدون‌کنار که در دریا غرق شده بود کشف شد. ناجیان غریق که در پی نجات دختر 12 ساله بودند موفق به نجات او نشده و جسد دختر را از آب بیرون کشیدند. پیدا شدن جسد دختر 12 ساله در ساحل این دریا وحشت مردم را برانگیخت.

به گزارش رکنا، جسد وی پس از یک ساعت از دریا بیرون کشیده شد و تلاش هلال‌احمر و بومی‌ها برای احیای وی بی‌فایده بود.
متاسفانه عدم مدیریت مسئولین نجات غریق استان و شهرستان موجب این حادثه شد زیرا امسال در ساحل فریدون‌کنار فقط حدود ۲۰ ناجی غریق مستقر هستند که ۱۰ نفر در صبح و ۱۰ نفر نیز بعدازظهر در ساحل مشغول فعالیت هستند.
عملکرد بسیار ضعیف مسئولین نجات غریق استان موجب این شده است که ناجیان غریق هنوز حقوق خود را دریافت نکرده‌اند.

 

source https://koodak.bashariyat.org/?p=39218

از حضور زنان در مراسم سالروز بمباران شیمیایی سردشت ممانعت به عمل آمد

هه‌نگاو: مسئولان برگزارکننده مراسم سی و چهارمین سالگرد یاد و خاطره جانباختگان و قربانیان بمباران شیمیایی شهر سردشت توسط حکومت وقت عراق از حضور زنان ممانعت به عمل آوردند.

برپایه گزارش رسیده به سازمان حقوق بشری هه‌نگاو، روز دوشنبه ۷ تیر ۱۴۰۰ (۲۸ ژوئن ۲۰۲۱)، به مناسبت یاد و خاطره جانباختگان و قربانیان بمباران شیمیایی شهر سردشت در سال ۱۳۶۶ خورشیدی (۱۹۸۷ میلادی) در مسجد جامع شهر سردشت مراسم ویژه‌ای برگزار گردید.

به گفته یک منبع مطلع، ماموران امنیتی و اعضای برگزار کننده این مراسم به دستور اقصی نخشی‌پور، فرماندار سردشت مانع از ورود شماری از فعالین زن به داخل مسجد شده‌اند که به منظور شرکت در این مراسم به آنجا رفته بودند.

روز یک‌شنبه ۷ تیر ۱۳۶۶ (۲۸ ژوئن ۱۹۸۷)، جنگنده‌های حکومت بعث عراق شهر سردشت را بمباران شیمایی کردند که در این بمباران ١١١ شهروند جانباختند و بیش از ۸۰۰۰ شهروند دیگر نیز زخمی شدند که تاکنون نیز از آثار و عوارض شیمیایی رنج می‌برند.

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44460

تداوم بازداشت و بلاتکلیفی سینا کمالی و درسا دهقانی، شهروندان بهایی

درسا دهقانی و سینا کمالى سروستانی دو شهروند بهایی ساکن شیراز با گذشت دو هفته از بازداشت کماکان در مکانی نامعلوم و در وضعیت بلاتکلیف به سر می برند.

به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، درسا دهقانی و سینا کمالى سروستانی که در روز دوشنبه ۲۴ خردادماه ۱۴۰۰، به صورت جداگانه توسط ماموران اطلاعات سپاه بازداشت شدند، امروز یکشنبه ۶ تیرماه ۱۴۰۰، با گذشت دو هفته از بازداشت همچنان در مکانی نامعلوم نگهداری و در وضعیتی مبهم به سر می برند.

یک منبع نز

دیک به خانواده این دو شهروند بهایی گفته است؛ این شهروندان از زمان بازداشت تماس های تلفنی کوتاهی با خانواده خود داشته اند.

این منبع افزوده است شیوه صحبت کردن این دو شهروند در تماس های تلفنی کوتاه آنها با خانواده نشان از فشارهای روحی و جسمی وارد بر آنان است.

همچنین عدم پاسخگویی نهادهای امنیتی در خصوص وضعیت درسا دهقانی و سینا کمالى و محل نگهداری آنها نگرانی خانواده و نزدیکان این شهروندان بهایی را در خصوص سرنوشت شان افزایش داده است.

درسا دهقانی شهروند بهایی ساکن شیراز نیز، عصر روز دوشنبه ۲۴ خردادماه ۱۴۰۰، توسط ماموران اطلاعات سپاه در ایستگاه قطار این شهر بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شد.

نیروهای امنیتی پس از بازداشت به همراه خانم دهقانی به محل سکونت او رفته و ضمن تفتیش منزل برخی از لوازم شخصی وی را ضبط کرده و با خود برده اند.

سینا کمالى دیگر شهروند بهایی ساکن شیراز، روز دوشنبه ۲۴ خردادماه ۱۴۰۰، توسط ماموران اطلاعات سپاه در مقابل منزل شخصی خود بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شد.

گفته شده ماموران پیش از بازداشت ضمن تفتیش منزل آقای کمالى، تعدادی از لوازم شخصی او را ضبط کرده و با خود برده اند.

قانون اساسی جمهوری اسلامی، بهاییت را به عنوان دین یا مذهب به رسمیت نمی‌شناسد.

بهاییان ایران از حقوق اولیه ای چون حق تحصیل و کار و برگزاری آزادانه مراسم و اعیاد مذهبی محروم‌اند.

بازداشت و زندانی کردن بهاییان نیز در طول چهار دهه ادامه داشته است.

تعدادی از رهبران و باورمندان به بهاییت نیز در سال‌های ابتدایی استقرار جمهوری اسلامی، اعدام و اموال آنان مصادره شد.

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44463

بم؛ افزایش ازدواج دختران زیر ۱۳ سال

خبرگزاری هرانا – رئیس دادگاه عمومی بخش بروات بم استان کرمان، از افزایش ازدواج دختران زیر ۱۳ سال در این بخش خبر داد و گفت “بیش از ۵۰ درصد این ازدواج ها بعد از شش ماه منتهی به دادخواست طلاق می شود”. آسیب‌های جسمی و روانی ناشی از ازدواج در دوران کودکی، ضربات جبران‌ ناپذیری را بر روی زندگی دختران به ‌ویژه بارداری ‌های زیر ۱۸ سال، مرگ‌ و میر مادران، افسردگی، و بعضاً اقدام به خودکشی در کنار آسیب‌هایی مانند طلاق بازماندن از تحصیل و پایداری چرخه فقر فرهنگی و اقتصادی است.

به گزارش

خبرگزاری هرانا به نقل از ایسنا، رئیس دادگاه عمومی بخش بروات کرمان، از افزایش ازدواج دختران زیر ۱۳ سال در این بخش خبر داد.

وی ضمن اعلام این خبر گفت: “طبق قانون سن قانونی ازدواج ۱۳ سال است هرچند که اقداماتی در حال انجام است که تا سن ۱۵ سالگی افزایش داده شود اما هنوز محقق نشده و متاسفانه در حوزه قضایی بروات به خصوص قسمت های روستایی هنوز هم به سنتهای قدیمی پایبند هستند و از کودکی فرزندان را به هم نسبت میدهند و در بزرگسالی در عمل انجام شده قرار می گیرند و برای ازدواج اقدام میکنند”.

افشاری در ادامه افزود: “متأسفانه خانواده ها به عاقدین محلی مراجعه می کنند و عقد نکاح منعقد می شود و این درحالی است که بیش از ۵۰ درصد این ازدواج ها بعد از شش ماه منتهی به دادخواست طلاق می شود که لازم است در این زمینه خانواده ها با جلوگیری از اینگونه ازدواج ها و تبعاتی که می تواند در پی داشته باشد، آگاه باشند”.

آمار بالای ازدواج کودکانی که پیش از رسیدن به بلوغ فکری و ذهنی ازدواج می‌کنند از گستردگی این پدیده در ایران حکایت دارد. سن ازدواج در ایران بر مبنای “بلوغ جنسی” تعیین شده در حالی که به گفته کارشناسان، بلوغ جنسی تنها بخشی از ابعاد بلوغ کامل انسان است. رشد، آگاهی، آموزش و آزادی در انتخاب، اساسی‌ترین و انسانی ترین شروط برای تشکیل خانواده است.

آسیب‌های جسمی و روانی ناشی از کودک همسری ضربات جبران ناپذیری را بر روی زندگی دختران به‌ویژه بارداری‌های زیر ۱۸ سال، مرگ‌ومیر مادران، افسردگی، و بعضاً اقدام به خودکشی در کنار آسیب‌هایی مانند طلاق بازماندن از تحصیل و پایداری چرخه فقر فرهنگی و اقتصادی است.

بر اساس آمار منتشر شده بالغ بر ۹۵ هزار مورد طلاق زنان زیر ۱۹ سال در فاصله سال‌های ۹۰ تا ۹۴ ثبت شده که حدود ۵ هزار و ۷۶۰ مورد از این طلاق‌ها مربوط به ازدواج‌هایی است که سن زوجین کمتر از ۱۵ سال است.
FacebookTwitterاشتراک گذاری

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44474

پدیدهٔ کودک همسری و تفکر ارتجاعی حاکم بر جامعه

ارتجاع مذهبی یکی از مانع‌های اساسی اصلاح این پدیدهٔ ناهنجار و بسیاری معضل دیگر فردی و اجتماعی در کشور است.

رئیس دادگاه عمومی بخش بروات بم استان کرمان، از افزایش ازدواج دختران زیر ۱۳ سال در این بخش خبر داد و گفت “بیش از ۵۰ درصد این ازدواج ها بعد از شش ماه منتهی به دادخواست طلاق می شود”………….

آسیب‌ها

ی جسمی و روانی ناشی از ازدواج در دوران کودکی، ضربات جبران‌ ناپذیری را بر روی زندگی دختران به ‌ویژه بارداری ‌های زیر ۱۸ سال، مرگ‌ و میر مادران، افسردگی، و بعضاً اقدام به خودکشی در کنار آسیب‌هایی مانند طلاق بازماندن از تحصیل و پایداری چرخه فقر فرهنگی و اقتصادی است.

به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از ایسنا، رئیس دادگاه عمومی بخش بروات کرمان، از افزایش ازدواج دختران زیر ۱۳ سال در این بخش خبر داد.

وی ضمن اعلام این خبر گفت: “طبق قانون سن قانونی ازدواج ۱۳ سال است هرچند که اقداماتی در حال انجام است که تا سن ۱۵ سالگی افزایش داده شود اما هنوز محقق نشده و متاسفانه در حوزه قضایی بروات به خصوص قسمت های روستایی هنوز هم به سنتهای قدیمی پایبند هستند و از کودکی فرزندان را به هم نسبت میدهند و در بزرگسالی در عمل انجام شده قرار می گیرند و برای ازدواج اقدام میکنند”.

افشاری در ادامه افزود: “متأسفانه خانواده ها به عاقدین محلی مراجعه می کنند و عقد نکاح منعقد می شود و این درحالی است که بیش از ۵۰ درصد این ازدواج ها بعد از شش ماه منتهی به دادخواست طلاق می شود که لازم است در این زمینه خانواده ها با جلوگیری از اینگونه ازدواج ها و تبعاتی که می تواند در پی داشته باشد، آگاه باشند”.

آمار بالای ازدواج کودکانی که پیش از رسیدن به بلوغ فکری و ذهنی ازدواج می‌کنند از گستردگی این پدیده در ایران حکایت دارد. سن ازدواج در ایران بر مبنای “بلوغ جنسی” تعیین شده در حالی که به گفته کارشناسان، بلوغ جنسی تنها بخشی از ابعاد بلوغ کامل انسان است. رشد، آگاهی، آموزش و آزادی در انتخاب، اساسی‌ترین و انسانی ترین شروط برای تشکیل خانواده است.مهم‌ترین و مؤثرترین وظیفه نهادهای مدنی درخصوص ازدواج نوجوانان دادن آموزش و آگاهی‌های لازم درخصوص ازدواج سالم و مدنی همراه با افشای عملکرد سیاه و ضدانسانی رژیم در این عرصه است. با اینکه فرماندار شهرستان بهمئی در واکنش به ویدیو انتشار یافته آن را “مسئله تلخی” خوانده بود که “به‌دلایلی ترجیح می‌دهد درخصوص آن صحبت نکند”، رئیس دادگستری این شهرستان نیز از “ابطال این عقد” خبر داده است.

آسیب‌های جسمی و روانی ناشی از کودک همسری ضربات جبران ناپذیری را بر روی زندگی دختران به‌ویژه بارداری‌های زیر ۱۸ سال، مرگ‌ومیر مادران، افسردگی، و بعضاً اقدام به خودکشی در کنار آسیب‌هایی مانند طلاق بازماندن از تحصیل و پایداری چرخه فقر فرهنگی و اقتصادی است. صرف‌نظر از آسیب‌های اجتماعی، این‌گونه ”ازدواج“‌ها برای سلامت جامعه هم بی‌هزینه نیست و پیامدهای منفی زیادی را به‌دنبال دارد. یکی از تبعات منفی این‌گونه ”ازدواج“‌ها شکل نگرفتن فیزیولوژی زن هنگام بارداری است که در مواردی حتی به مرگ مادر یا نوزاد منجر می‌شود. یکی از کاربران تویی‌تر که در استان کهگیلویه‌وبویراحمد در زمینه کودکان فعالیت می‌کند، از خودکشی زنان روستایی در این منطقه محروم ایران می‌نویسد. او “از خودکشی دختران ۱۴ ساله” و “از خودکشی‌ای که دارد روزانه می‌شود” و از عوامل خودکشی زنان دیشموکی۲ به موردهایی متعدد اشاره می‌کند ازجمله “بی‌سوادی و تحصیلات پایین زنان، نظام به‌شدت مردسالار، و فقر مادی” یعنی عامل‌هایی که می‌توان به‌جرئت گفت سن پایین ازدواج و کودک‌همسری هم در آن‌ها نهفته‌اند.

بر اساس آمار منتشر شده بالغ بر ۹۵ هزار مورد طلاق زنان زیر ۱۹ سال در فاصله سال‌های ۹۰ تا ۹۴ ثبت شده که حدود ۵ هزار و ۷۶۰ مورد از این طلاق‌ها مربوط به ازدواج‌هایی است که سن زوجین کمتر از ۱۵ سال است.بی‌تردید آمار دقیقی از این ازدواج‌ها منتشر نمی‌شود، چراکه بسیاری از آن‌ها ثبت نمی‌شوند. متشکل ساختن کارشناسان و رصد جامعه برای یافتن دلایل ازدواج‌های بی‌موقع و هم‌چنین به‌ منظور حمایت از قربانیان ازدواج در‌ سنین کودکی هم برعهده کنش‌گران دغدغه‌مند مدنی و اجتماعی است. برای پیشبرد قوانین مدنی، جامعه ما به نهادهای مدنی‌ای قدرتمند نیازمند است تا خواست‌هایش را به حاکمیت فعلی تحمیل کند.

به کانال صدای مردم در تلگرام بپیوندید

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44451

آرام فتحی و ثریا حق‌ دوست با تودیع قرار وثیقه آزاد شدند

خبرگزاری هرانا – امروز دوشنبه ۷ تیرماه، آرام فتحی و ثریا حق‌دوست، دو شهروند بازداشتی اهل شهرستان مریوان با تودیع قرار وثیقه آزاد شدند. این شهروندان روز پنج‌شنبه ۲۷ خردادماه، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شدند. خانم حق دوست پس از بازداشت به زندان سنندج و آقای فتحی به زندان مریوان منتقل شد.

به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از کردپا، امروز دوشنبه ۷ تیرماه ۱۴۰۰، آرام فتحی و ثریا حق‌دوست، دو شهروند بازداشتی اهل شهرستان مریوان آزاد شدند.

بر اساس این گزارش، آزادی این شهروندان با تودیع قرار وثیقه ۱۰۰ میلیون تومانی صورت گرفته است.

تا لحظه تنظیم این گزارش، از اتهامات مطروحه علیه این شهروندان اطلاعی در دسترس نیست.

ثریا حق دوست شهروند اهل شهرستان مریوان، روز پنج‌شنبه ۲۷ خردادماه امسال توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به زندان سنندج منتقل شد.

همزمان آرام فتحی دیگر شهروند بازداشتی اهل شهرستان مریوان نیز، توسط نیروهای امنیتی در منزل شخصی خود بازداشت و پس از مدتی به زندان این شهرستان منتقل شد.

آرام فتحی پیش از این نیز سابقه بازداشت و محکومیت دارد.

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44448

شلیر و مهتاب قادرنژاد توسط اداره اطلاعات احضار و بازجویی شدند

شلیر و مهتاب قادرنژاد، دو شهروند کُرد اهل شهرستان اشنویه توسط اداره اطلاعات احضار و بازجویی شدند.

این دو شهروند که نسبت خواهری با هم دارند، روز چهارشنبه ۲ تیرماه ۱۴۰۰، توسط اداره اطلاعات شهرستان اشنویه احضار شده و مورد بازجویی قرار گرفتند.

شلیر و مهتاب قادرنژاد پس از احضار توسط ماموران اداره اطلاعات اشنویه، ساعاتی مورد بازجویی قرار گرفته و سپس آزاد شدند.

گفته شده، احضار و بازجویی این شهروندان در خصوص “همکاری با یکی از احزاب مخالف نظام” صورت گرفته است.

به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی به نقل از مرکز دموکراسی و حقوق بشر کردستان، شلیر و مهتاب قادرنژاد از اهالی روستای نلیوان در توابع اشنویه واقع در استان آذربایجان غربی هستند.

این مطلب را به دیگران برسانید

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44466

جامعه شناسی سلامت روان زنان/ الهه امانی

ماهنامه خط صلح – رویکردهای جامعه شناسی و‌ روان شناسی در مورد سلامت روان اساسا متفاوت می‌باشند. برخلاف دیدگاه‌های روان شناسی و بیولوژیکی که به خصوصیات شخصی و ویژگی‌های مغزی افراد می‌پردازند، جامعه شناسان بر تاثیر شرایط اجتماعی بر سلامت روان و بیماری‌های روانی تمرکز می‌کنند. تاکید متمایز رویکردهای جامعه شناسی بر این است که فرآیندهایی مانند زندگی، شرایط اجتماعی و نقش‌های اجتماعی، ساختارهای اجتماعی و باورهای جمعی فرهنگی بر حالات روحی افراد و‌ سلامت روان تاثیرگذار می‌باشند. به عبارتی آن چه سلامت روان افراد را شکل می‌بخشد فقط به شخصیت یا نرون‌های (Nuron) مغزی افراد بستگی ندارد بلکه به شرایط اجتماعی که با آن روبه‌رو هستند بستگی دارد و این شرایط در گروه‌های اجتماعی، جوامع و دوره‌های تاریخی مختلف متفاوت است.

برخی از این تاثیرات اجتماعی مهم شامل وقایع زندگی پر استرس است که افراد با آن روبه‌رو می‌شوند. این حوادث در برهه‌هایی از زندگی فرد سبب افت روانی می‌گردد. از جمله این حوادث، موارد طلاق، از دست دادن شغل، بیماری‌های شدید در مورد خود فرد یا عزیزان، از دست دادن افرادی که به آن‌ها نزدیکی و علاقه وجود دارد. خشونت، بلایای طبیعی، جنگ، تهدید و هراس از وقوع جنگ، سوءاستفاده جنسی و جسمی در دوران ‌کودکی نیز از جمله عواملی هستند که پیامدهای روانی زیادی دارند و هر چقدر تعداد این وقایع و بار آن سنگین‌تر باشد آسیب پذیری سلامت روان بیشتر است.

برخی دیگر از دلایل اجتماعی که باعث آسیب روانی می‌گردد، چون عوامل ذکر شده در بالا نبوده بلکه در بافت روزمره زندگی افراد قرار دارد. در یک زمان با برهه خاص ظاهر نشده بلکه ریشه در زندگی ‌مداوم و روزمره افراد دارد. به عنوان مثال افرادی که در محیط‌هایی زندگی می‌کنند که نرخ بالای فقر، بی‌ثباتی، عدم امنیت، جرم و جنایت، خانه‌های درهم شکسته و خانواده‌های از بین رفته زندگی می‌کنند احتمالا دارای پریشانی روانی زیادی هستند (راس ۲۰۰۰). ازدواج‌های پرتنش، خشونت‌های مستمر خانوادگی، شرایط ظالمانه کار، تبعیضات، عدم وجود آزادی‌های اولیه در جوامع بسته و برای جوانان و کودکان والدین غیرمعقول و باارزش‌های ناسالم از دیگر شرایط پایداری هستند که به طور روزمره شوق حیات را از انسان‌ها می‌رباید و فرسودگی روانی را سبب می‌گردد. این شرایط به ویژگی‌های بیولوژیکی و روان شناختی افراد بستگی ندارد و برخی از جامعه شناسان معتقد هستند که هزینه آسیب‌های روانی آن می‌تواند سنگین‌تر از عوامل بیولوژیکی و روان شناختی باشد.

برخی از عواملی که سبب می‌گردد که افراد به روش‌های مختلف به مشکلات عاطفی و روانی پاسخ دهند شامل ویژگی‌هایی اجتماعی مانند جنسیت، قومیت، سن و تحصیلات است. جنبه‌های دیگر در واکنش به مشکلات روانی مربوط به ارزش‌های فرهنگی است که در ارتباط با اختلالات و بیماری‌های روانی است. به عنوان مثال تفاوت زیادی وجود دارد بین جوامعی که فرهنگ مسلط بر آن بیماران روانی را با انگ‌های اجتماعی به طور مضاعف مورد آسیب قرار می‌دهند و جوامعی که سلامت روانی افراد جامعه از اولویت برخوردار است و افراد بیمار از حمایت‌های گروهی و برخورداری از شرایط اجتماعی هستند که در آن دسترسی، کیفیت، نوع و میزان مراقبت‌های بهداشت روانی مورد توجه خاص قرار می‌گیرد.

از نظر جامعه شناسی سلامت روان و ضریب احتمال بیماری روانی بستگی به آن دارد که افراد به چه گروه اجتماعی تعلق داشته، در چه دوره تاریخی و چه جامعه‌ای زندگی می‌کنند، دارای چه ارزش‌های فرهنگی هستند، چه احساسی نسبت به هویت اجتماعی و گروهی خود دارند.

همچنین جامعه شناسان و پژوهش‌های آنان در زمینه سلامت روان تاکید بر این امر دارد که اختلالات روانی به چندین شاخص از جمله میزان ادغام اجتماعی، نابرابری‌های اجتماعی و اعتقادات و باورهای گروهی بستگی دارد.

امیل دورکیم (Emile Durkhiem) و کتاب وی “خودکشی” اولین مطالعه جامعه شناسی درمورد سلامت روان تلقی می‌گردد (دورکیم ۱۸۹۷-۱۹۵۱). او بر این عقیده بود که ماهیت ارتباطات مردم با یکدیگر و با نهادهای اجتماعی احتمال خودکشی آن‌ها را شکل می‌بخشد.

پژوهش‌های امیل دورکیم بر این دریافت تاکید داشت که افراد منزوی بیشتر از افراد با روابط اجتماعی، افراد غیرمتاهل بیشتر از افراد متاهل و افراد بدون فرزند بیشتر از افراد با فرزند دست به خودکشی می‌زنند زیرا از میزان ادغام اجتماعی کمتری برخوردارند. همچنین مطالعات و‌ پژوهش‌های وی که روی کشورهای اروپایی تمرکز داشت نشان داد که افراد معدودتری در دوران جنگ و انقلاب‌ها به دلیل پررنگ بودن تجارب اجتماعی و مشترک افراد و حس تعلق اجتماعی و ادغام اجتماعی دست به خودکشی می‌زنند.

علاوه بر ادغام و تعلق اجتماعی، طبقات اجتماعی که دربرگیرنده تعاملات دربرگیرنده قدرت موقعیت اجتماعی، منابع اقتصادی است بر سلامت روانی تاثیرگذار است.

فقر اقتصادی نه تنها شامل محرومیت اقتصادی بلکه دربرگیرنده شرایط کار نامناسب و نامطلوب، حس مورد استثمار واقع شدن نیز است. لازم به تذکر است که فقر اقتصادی مفهومی مطلق نیست بلکه “نسبی” است و در مقایسه با سایر افراد گروه اجتماعی، حس فرد و سلامت روان فرد را مورد تاثیر قرار می‌دهد. برای مثال یک ورزشکار که از حقوق بالایی نیز برخوردار باشد چنانچه حس کند که نسبت به سایر افراد تیم از موفقیت اقتصادی مطلوب برخوردار نیست می‌تواند افت روانی داشته باشد. در حالی که فردی از خانواده تهیدستی که احساس کند از امتیازات برجسته‌ای نسبت به سایر افراد‌ گروه اجتماعی برخوردار است می‌تواند از سلامت روانی مناسبی برخوردار باشد.

سومین شاخص جامعه شناسی سلامت روان در کنار ادغام اجتماعی و طبقات اجتماعی، ارزش‌های فرهنگی است که به زندگی فرد معنی می‌بخشد. تعلق به گروه‌های اجتماعی که اهداف مشخص و قابل دستیابی دارند، می‌تواند تاثیرات مثبت بر سلامت روان افراد داشته باشد. این مفهوم هم در مورد گروه‌های اجتماعی است و هم فرهنگ مسلط و باورهای جمعی در جامعه. در مورد گروه‌های اجتماعی همانگونه که اهداف قابل دستیابی می‌تواند تقویت کننده سلامت روان افراد گردد، چنانچه فرهنگ گروه یا فرهنگ در جامعه در افراد انتظاراتی به وجود آورد که افراد نتوانند آن را تحقق بخشند موجب دلسردی و اختلالات روانی از جمله سرخوردگی و افسردگی گردد. برای مثال در فرهنگ آمریکا به طرز سنتی این امر که همه افراد صرف نظر از پیشینه طبقاتی خود می‌توانند موفقیت‌های اجتماعی و اقتصادی بالا را کسب کنند. (مرتون ۱۹۳۸-۱۹۶۸) در بافت فرهنگی تاریخی این جامعه وجود دارد. در چنین گفتمانی کسانی که نتوانند اهداف خود را تحقق بخشند و به علت تبعیضات ساختاری که محدودیت‌هایی را برای تعدادی از افراد جامعه به وجود می‌آورد به موفقیت‌های اجتماعی و اقتصادی دست یابند خود را مورد سرزنش قرار می‌دهند نه فرهنگ و گفتمانی را که این فرضیه را به مثابه فرهنگ غالب بر جامعه مسلط ساخته.

به طور کلی ارزش‌های فرهنگی که سبب انسجام گروهی گردیده و به زندگی افراد معنی می‌بخشد برای سلامت روان افراد مهم است. این ارزش‌ها از ویژگی‌های بیولوژیکی و روان شناختی نیستند بلکه خصوصیات اجتماعی می‌باشند.

سلامت روان و زنان

پاندومی کرونا تکان شدیدی بود بر ساختار قدرت جنسیتی بر زنان و اقتصاد جوامع بشری. از یک سو تکیه جوامع در صف مقدم مبارزه با این اپیدمی قرار داشتند. از سوی دیگر نابرابری‌های دیرپای ساختاری را در عرصه‌های مختلف از بهداشت تا اقتصاد، از امنیت تا حمایت‌های اجتماعی را برملا ساخت. در برهه‌های بحرانی تاریخ، که منابع اندک و توان ساختارها محدود است زنان و دختران بیش‌تر از همیشه به حاشیه رانده می‌شوند و فرایندهای آن بر دوش زنان سنگینی می‌کند و حقوق و دستاوردهایی که به یمن مبارزات زنان کسب گردیده را در ورطه خطر قرار می‌گیرید. در چنین بحران‌های فراگیری چون کرونا نه تنها چاره جویی مصیبت‌ها باید صورت گیرید بلکه تلاش‌های اجتماعی دربرگیرنده ساختن آینده‌ای است که جوامع مقاوم‌تر که حقوق و شرایط اجتماعی و اقتصادی زنان و سایر بخش‌های فرودست جوامع را محافظت کند و نیز باید سازمان داده شود.

در خلال قریب به ۱۸ ماه گذشته نه تنها خشونت علیه زنان رشدی تصاعدی داشته، نه تنها بار گران رکود اقتصادی عمدتا بر دوش زنان است بلکه عرصه سلامت روان زنان نیز به شدت افت داشته است. پاندمی کرونا احتمال بدتر شدن سلامت روانی زنان را سه برابر نموده و بیست و هفت درصد از زنان از فزونی مشکلات مرتبط به بیماری‌های روانی گزارش داده‌اند. این درحالی‌ست که این رقم در بین مردان ده درصد است. پنجاه و پنج درصد از زنان در سطح جهان و سی و چهار درصد از مردان از کاهش درآمد و آینده نامعلوم اقتصادی نگران بوده. افت سلامت روانی زنان در دوران پاندمی کرونا یکی از ابعاد و فرآیندهای این بحران است که بازتاب آن به طور کامل برآمد ننموده است.

در سطح جهان زنان بیشتر از مردان با اختلالات روانی دست به گریبان هستند. علاوه بر مولفه‌های بیولوژیکی در مورد زنان از دوران بلوغ و نوجوانی و تکامل جنسی گرفته تا دوران بارداری، زایمان، شیردهی، پس از بارداری و دوران یائسگی که هر یک از نظر بیولوژیکی می‌تواند زمینه‌های سلامت روان را تاثیر گذارد و علم پزشکی در زمینه ابعاد این تاثیرات و درک عمیق از آنان گام‌های برجسته‌ای برداشته است، فاکتورهای اجتماعی، عوامل فرهنگی و از دیدگاه جامعه شناسی سلامت روان، دلایل گوناگونی برای آسیب پذیری زنان وجود دارد. از این رو میزان بالاتر افسردگی زنان در سطح جهان فقط دلایل بیولوژیکی ندارد بلکه مناسبات قدرت پدر مرد سالاری، تبعیضات جنسی جنسیتی، موقعیت فرودست زنان در جامعه، خشونت علیه زنان زمینه ساز آسیب پذیری روانی را در زنان برجسته می‌کند.

اگر چه بسیاری از مردان اقلیت‌های جنسیتی به میزان فزون‌تری از مردان از استرس و فشارهای عصبی ناشی از فرودستی اقتصادی در نظام طبقاتی و تبعیضات اجتماعی، قومی، مذهبی و سنی رنج برده اما زمینه‌های آن بسیار کمرنگ‌تر از آسیب پذیری زنان است.

جامعه شناسی سلامت روان در مورد زنان به موارد زیر به مثابه زیر ساخت‌هایی که آسیب پذیری زنان را بیشتر از مردان می‌نماید تاکید دارند.

۱. مناسبات قدرت پدر مرد سالاری _ پژوهش‌های علوم اجتماعی بر این امر تاکید دارند که شکاف‌ جنسیتی یکی از شاخص‌های تاثیرگذار بر سلامت روان زنان است.

۲. فقر اقتصادی یکی دیگر از زمینه‌های آسیب پذیری روانی زنان است. فقر سبب نگرانی از آینده عدم اطمینان به فردای زندگی، عدم دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی از جمله بهداشت روان، مشاغل بدون ثبات، شرایط سخت اشتغال، عدم وجود مزد برابر و کافی در برابر کار برابر از چالش‌های فقر اقتصادی هستند که بر سلامت روان زنان تاثیر گذاشته.

۳. عدم مشارکت اقتصادی و اشتغال _ عدم استقلال اقتصادی برای زنان سبب افت عزت نفس، احساس عدم کنترل و اراده نسبت به زندگی، وابستگی اقتصادی در مناسبات زندگی زناشویی ناسالم از زمینه‌های آسیب پذیر برای زنان غیرشاغل در کنار عدم ارزش نهادن به نقش زنان و کارهای خانگی به مثابه بخشی از تولید ناخالص ملی که تنها ارزش مصرف دانسته نه مبادله است.

اگر چه بیکاری مصائب خود را دارد اما زنان شاغل نیز در بسیاری از کشورها به ویژه کشورهایی که شکاف جنسی از نظر اجتماعی و فرهنگی زیاد است و زنان از حمایت‌های اجتماعی برخوردار نیستند با زمینه‌های آسیب‌های روانی مواجه هستند. از جمله این زمینه‌ها کار در فضای عمومی در کنار تقسیم کار جنسیتی در فضای خصوصی، مسئولیت نگهداری از کودکان و افراد کهنسال خانواده، نگهداری از افراد بیمار در خانواده (این امر به ویژه در دوران پاندمی کرونا بسیار مطرح است) است. زنانی که لایه‌های گوناگون ستم را بر دوش دارند چون زنان سرپرست خانواده زنانی که مجبور به اشتغال در چند شغل هستند، زنانی که از اقلیت‌های قومی، جنسی و مذهبی بوده و‌ زنان کهنسال از زمینه‌های پررنگ‌تر اختلالا‌ت روانی می‌توانند برخوردار شوند.

۴. اذیت و آزارهای جنسی جنسیتی، خشونت در حوزه خصوصی و عمومی از زمینه‌های مهم آسیب‌های روانی زنان است. زنانی که به دلایل فوق دچار بیماری افسردگی هستند در بسیاری از موارد از زمینه‌های دیگر آسیب‌های روانی چون اضطراب، اختلالات در اشتها، بی‌اشتهایی یا پرخوری و مصرف مواد مخدر و الکل نیز رنج می‌برند.

انگ زنی اجتماعی در مورد بیماران روانی اگر چه در بسیاری از جوامع سنتی وجود دارد اما بار آن در کنار تبعیضات جنسی جنسیتی برای زنان گران‌تر است.

زنان در ایران و سلامت روان در ایران

گفتمان سلامت روان به ویژه در مورد زنان یکی از گفتمان‌هایی است که در خلال ۴۲ سال گذشته همپای سایر جوامع گام‌های مثبت چندانی برنداشته است. تشدید تضادهای طبقاتی، شکاف جنسیتی گسترده، سایه سنگین واپسگرایی در جهت تقویت مولفه‌های جامعه سنتی در زمینه نقش‌های اجتماعی زنان، مشارکت اقتصادی و تقسیم کار جنسیتی، سلامت روان زنان جامعه را با چالش‌های جدی مواجه نموده و دولت تعهدات خود را نسبت به سلامت روان جامعه به ویژه زنان انجام نداده است و نگرانی‌های جدی در زمینه سلامت روان زنان به ویژه تاثیراتی که در کانون خانواده داشته وجود دارد. سر مقاله نشریه دنیای اقتصاد سال ۱۳۹۷ اعلام می‌نماید که ۱۲/۵ میلیون ایرانی حداقل از یک اختلال روانی رنج می‌برند و میزان شیوع اختلالات روانی در کشور را ۲۳/۶ درصد اعلام نموده که دربرگیرنده گروه سنی ۱۵ تا ۶۴ سال است. در ایران به ازای هر ۴۵ هزار نفر یک روانپزشک وجود دارد. درحالی‌که در کشورهای پیشرفته ۱۰ درصد بودجه به طور متوسط به سلامت روان اختصاص داده می‌شود. در ایران این رقم ۶/۳ دهم درصد است و سلامت روان جامعه از اولویت برخوردار نیست. سواد سلامت روان بسیار نازل است و این سبب می‌گردد که از امکانات محدود نیز به گاه استفاده‌های موثر صورت نگیرید. هیچ تحقیق جامع و سراسری در زمینه سلامت روان و مولفه‌های آن صورت نگرفته. در ایران شکاف بین زنان تحصیل کرده و مشارکت اقتصادی آنان قریب به ۵۰ درصد است.

زنان مجرد و تحصیل کرده از تبعیضات فزون‌تری در زمینه اشتغال نسبت به سایر زنان رنج برده، قوانین حمایتی در مورد خشونت علیه زنان در حوزه خصوصی و عمومی یا وجود نداشته و یا قوانین واپسگرایی که وجود داشته از جمله حداقل سن ازدواج اساسا به صورت موثر اجرا نمی‌گردد و تعداد ازدواج‌های زیر سن قانونی که حقوق کودک را در ایران نقض می‌کند، بیانگر این امر است. رسانه‌های ایران نمونه‌های متعددی از مباحث این که چرا دولت خروجی‌هایی برای ازدواج دختران زیر ۱۳ سال قرار می‌دهد، در بر دارند.

خودکشی هر ساله ۵ درصد در ایران افزایش یافته و تنها در سال ۱۳۹۷، ۱۰۰ هزار اقدام به خودکشی به صورت رسمی در ایران ثبت گردیده، خودکشی دختران به ویژه خودکشی دختران جوان، در بسیاری از موارد زیر ۱۸ سال و در سال ۱۳۹۹ شاهد خودکشی‌های زیر ۱۵ سال بوده‌ایم و روند نازل شدن سن خودکشی در ایران روندی بسیار تاثربار و نگران کننده است.

از منظر جامعه شناسی بهداشت روان، ناامیدی نسبت به آینده یکی از مهم‌ترین عوامل فشار روانی محسوب می‌گردد و دلایل خودکشی بیشتر از آن که بر پایه تصمیم فردی یا وضعیت روانی باشد از ساختار ناکارآمد سیاسی، اجتماعی در ایران نشات می‌گیرد. خودسوزی زنان به ویژه در مناطق مرزی از جمله کردستان، سیستان و بلوچستان و خوزستان نه به معنای تمایل به مرگ بلکه فریادی است برای درخواست کمک و توجه کردن دیگران به مشکلاتشان. همچنین موارد رسانه‌ای شده متعددی از قتل‌های ناموسی است که زیر پرده خودکشی با قرص برنج صورت می‌گیرید. خودسوزی زنان چه امر اعتراضی باشد مانند خودکشی هما دارابی و چه نباشد امری طبقاتی و جنسیتی است.

از آن جا که بیکاری یکی از زمینه‌های آسیب پذیری روانی است، لازم به یادآوری است که درصد افت تعداد زنان شاغل در ایران از پاییز ۱۳۹۸ تا پاییز ۱۳۹۹ یعنی در طول یک سال اول پاندمی کرونا ۱۴ برابر مردان بوده است و از هر شش زن شاغل یکی شغلش را از دست داده است.

این افت دربرگیرنده این واقعیت است که زنان شاغل در بخش غیررسمی اقتصاد و مشاغلی فصلی و نیمه وقت و در بخش‌هایی تمرکز داشته که به دلیل پاندمی دچار رکود گردیده‌اند چون خانه‌های سالمندان، مهد کودک‌ها، مدارس، تولید مواد غذایی و خدمات و غیره.

از طرف صندوق بین المللی پول پیش بینی می‌شود که نرخ بیکاری در ایران تا سال ۲۰۲۴ به ۱۹/۴ درصد خواهد رسید.

در پایان سلامت روان جامعه و به ویژه سلامت روان زنان اهمیت ویژه‌ای دارد که متاسفانه از اولویت‌های بودجه‌ای و سیاست‌های دولت‌های گوناگون در خلال دهه‌های گذشته برخوردار نبوده و در کنار سایر چالش‌ها تبعیضات اقتصادی، اجتماعی ایران را در شاخص “شادمانی” جهانی در رده ۱۱۸ از ۱۵۳ کشور در سال ۲۰۲۱ قرار می‌دهد. شادترین کشورها، کشورهایی هستند که شکاف جنسیتی پایین‌ترین میزان است و سه کشور در صدر لیست شادترین کشورها فنلاند، دانمارک و سوییس می‌باشند.

باشد تا فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم.

FacebookTwitterاشتراک گذاری

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44469

روزانه‌های یک معلم ایرانی در قلب آفریقا؛ گفتگوی علی کلائی با سارا کشکولی، معلم ایرانی در بوتسوانا

ماهنامه خط صلح – سارا کشکولی معلم ایرانی در مدرسه‌ای بین‌المللی در شهر گابورون در پایتخت بوتسواناست. او معلم هنر است.

بوتسوانا کشوری است در جنوب آفریقا با جمعیتی کمتر از سه میلیون نفر. اکثریت مردم این کشور هم مسیحی کاتولیک هستند. یک سال و نیم است که سارا کشکولی در این مدرسه در حال تدریس است و خودش از آزادی و شادی و رقصیدن مردم، دانش‌آموزان و معلمان در این کشور می‌گوید. ما در ماهنامه خط صلح هم او را از روزانه های معلمی‌اش در آفریقا در شبکه‌های اجتماعی پیدا کردیم. از او خواستیم که با ما در مورد معلمی در بوتسوانا و تفاوت‌هایش با ایران و همچنین جایگاه معلمی در این کشور بگوید. بحث به جایگاه دین در مدرسه و آموزش‌های جنسی و همنشینی فارغ از جنسیت دخترها و پسرها در مدرسه ابتدایی در کنار هم کشید. نتیجه

شد آنچه که اینجا منتشر می‌شود.

مشروح گفتگوی ماهنامه خط صلح با سارا کشکولی، معلم ایرانی در شهر گابورون بوتسوانا را در ذیل می‌خوانید:

چه شد که در بوتسوانا معلم شدید؟
من ۴ سال در ترکیه زندگی کردم و تصمیم داشتم که به همراه همسرم به کانادا بروم. آشنایی به ما پیشنهاد داد که کشوری هست در جنوب آفریقا به نام بوتسوانا و مدرسه‌ای بین‌المللی هست که نیاز به معلم و نیروی جوان و فعال و پر انرژی دارد. او گفت که با توجه به رزومه‌ای که شما دارید، به درد آنجا می‌خورید. ما اسم بوتسوانا را تا به آن زمان نشنیده بودیم و همان موقع فهمیدیم کجاست. همان لحظه تصمیم گرفتیم. چون معلمی آنهم در مقطع ابتدایی برای من بسیار جذاب بود. به نظرم خیلی تجربه جذابی می‌توانست باشد. اینکه فکر کردیم که اگر بخواهیم به آمریکا یا کانادا برویم، باید از صفر شروع می‌کردیم و باید دنبال مدرک می‌بودیم و سال‌ها کار می‌کردیم تا احیانا به جایی که می‌خواهیم برسیم. فکر کردیم که جایی هست که به ما احتیاج دارد و چرا ما به همانجا نرویم؟ هر دو کلا به خاطر مدرسه به بوتسوانا آمدیم. یعنی اگر مدرسه‌ای وجود نداشت، ما به بوتسوانا نمی‌آمدیم.

آیا شما در ایران هم سابقه تدریس داشتید؟
در آموزش و پرورش خیر. ولی در آموزشگاه‌ها و موسسات تدریس کرده‌ام.

چه تدریس می‌کردید؟
زبان فرانسه

شما هم در ایران در موسسات و آموزشگاه‌ها تدریس کرده‌اید و هم در بوتسوانا در حال تدریس در مقطع ابتدایی هستید. بزرگ‌ترین تفاوت میان این دو تجربه زیستی از نظر شما چیست؟
من اینجا آزاد آزادم. می‌توانم به صورت مستقل هر کاری می‌خواهم بکنم. هرچه می‌خواهم به شاگردانم یاد بدهم. از محیط زیست تا حقوق زنان و تساوی زن و مرد و هر چیزی که دوست دارم را می‌توانم به بچه‌هایم بگویم و کسی نمی‌آید که بگوید چرا این حرف را به این بچه می‌زنی؟! می‌توانم بگویم که به چیزی اعتقاد دارم و یا ندارم. بچه و دانش‌آموز هم می‌تواند به راحتی این حرف را بزند. ولی در مراکز آموزشی در ایران ما امکان چنین آزادی‌ای را نداریم. تفاوت بسیار و از زمین تا آسمان است. همین‌که دختر و پسر می‌توانند کنار هم بنشینند، خیلی مسئله مهمی است که من خودم هرگز آنرا تجربه نکرده بودم.

این مقطع ابتدایی چه سنینی را در بوتسوانا شامل می‌شود؟
از شش سال تا دوازده سال

از آزاد بودن سخن گفتید. این آزاد بودن در تدریس شما و روش آن چقدر تاثیر دارد؟ تدریس در آنجا معلم محور است یا دانش‌آمور محور؟ قدری توضیح بفرمایید.
مدرسه ما بین‌المللی و خصوصی است و با مدارس دولتی در اینجا متفاوت است. اینجا در مدارس دولتی همان سیستم معلم محوری که ما در ایران هم داریم برقرار است و با همان روش پیش می‌روند. ولی در مدارس خصوصی و بین‌المللی مسئله متفاوت است. اینجا سعی می‌کنند که از روش‌های جدید هم استفاده کنند. یعنی هم سیستم معلم محور است و هم دانش‌آموز محور. در بوتساوانا مدارس خصوصی می‌توانند روش تدریس در مدرسه را خودشان تعیین کنند. مثل ایران نیست که فرد باید از هفت خوان رستم بگذرد و یا اینکه ملزم باشد از روش خاصی پیروی کنند.

مدرسه ما زیر نظر کمبریج است و روش کلی و امتحانات بر این اساس است. ولی در عین حال معلم آزادی این را دارد که تغییراتی را ایجاد کند. یعنی مثلا اگر ما نیم ساعت به روش کلی کلاس را اداره می‌کنیم، من به عنوان معلم هنر می‌توانم بازی و نمایش و هر روشی که خلاقیت ایجاد می‌کند را استفاده بکنم. من امکان این را دارم که کلاسم را بیرون مدرسه و یا در حیاط مدرسه برگزار کنم. این‌طور نیست که حتما باید این روش خاص پیش گرفته شود.

در مدارس دولتی در اینجا درس‌های روتین و مشخصی هست که همان‌ها با روشی قدیمی و سنتی تدریس می‌شود. ولی این‌طور نیست که در مدارس خصوصی و بین‌المللی همان روش لزوما استفاده بشود.

یعنی مواد درسی هم تفاوت دارند و یا صرفا مسئله روش تدریس است؟
نه صرفا روش تدریس است. ولی ممکن است برخی از مواد درسی که در مدارس خصوصی هست در مدارس دولتی نباشد.

شما چطور در آنجا به عنوان معلم پذیرفته شدید؟
در بوتسوانا برای تدریس باید مدرک Teaching یعنی مدرک و مهارت معلمی داشته باشید. من مدارک مربوط به رشته هنر را در ایران و ترکیه گرفتم. در کنارش هم مدرک معلمی‌ام را داشتم. یعنی من با این مدرک که نشان‌دهنده مهارت تدریس هنر به دانش‌آموز است در اینجا در حال تدریس هستم.

بگذارید قدری وارد فضای کلاس شما بشویم. روابط شما با دانش‌آموزان چگونه است و فضای کلاس به چه صورت است؟
البته به صورت کلی نمی‌توان به این سوال پاسخ داد. هر معلمی روش خودش را دارد. اینجا هم معلمی که به بچه‌ها فشار می‌آورد و آنها را اذیت می‌کند هست. چون معلم است و خودش تصمیم می‌گیرد و این اختیار را دارد. ولی در روش من کلاس کاملا دست بچه‌هاست. یعنی بیش از من، بچه‌ها تصمیم می‌گیرند چه بکنیم. بچه‌ها باید خودشان تصمیم بگیرند که چه اتفاقی باید برایشان بیافتد تا خوشحال‌تر بشوند.

البته مقطع به مقطع فرق می‌کند. من معلم مقطع ابتدایی هستم. بر روی دانش‌آموزان ابتدایی فشار کمتر است. هرچه مقاطع بالاتر می‌رود، این فشار مانند همه جا بیشتر می‌شود.

فضایی که تصویر کردید به خاطر موضوع درسی شما، هنر است و یا در کلاس‌های دیگر هم چنین اتفاقی می‌افتد؟
این فضا به درس هنر بسیار مربوط است. ولی من معلم ریاضی و علوم هم در مدرسه خودمان می‌شناسم که کلاس آزاد و خوبی هم دارد. از آن‌سو معلم هنری هم هست که فقط می‌آید و اصول را آموزش می‌دهد. یعنی همه چیز به معلم مربوط است و نمی‌شود پاسخی کلی داشت. ما در مدرسه‌مان علاوه بر هنر، موسیقی هم داریم و این کلاس موسیقی بسیار فعال است. حُسن مدرسه ما شادی در آن است. یعنی هر روز بچه‌ها در حال تمرین برای اجرا هستند. در مدرسه می‌رقصند و یا اگر کسی وسط کلاس ریاضی، بخواند و یا برقصد، معلم دعوایش نمی‌کند. اگر سروصدا کند، معلم دعوایش می‌کند.

از شادی مدرسه گفتید. بگذارید با تجربه شما در ایران قیاسی بکنیم. به نظر شما تفاوت در کجاست؟
مشکلات اساسی در ایران هست. از همان پوشش که برای مدرسه ابتدایی هست در نظر بگیرید تا آنچه که در مقاطع بالاتر رخ می‌دهد. در اینجا هم اگر جشن و برنامه و مراسمی هست، با دعا و در سکوت کامل شروع می‌کنند. ولی در ایران زور و اجبار وجود داشت. به زور مثلا قرآن را سر صف گوش می‌کردیم. و یا مثلا در مدرسه سازهای موسیقی آورده نمی‌شد که سازی زده شود. نُت و مباحث مربوط به موسیقی آموزش داده نمی‌شد. ما نت خوانی را در کلاس موسیقی یاد می‌گرفتیم. ولی اینجا، دانش‌آموزان همه نت و موسیقی را می‌شناسند. ولی ما چی؟! جشن‌های ما یا با مداحی بود و یا با روضه! یعنی چیزی برای شادی نداشتیم. یادم هست که ساعتی بزرگی بر دست داشتم. جشن داشتیم. ناظم ما به من گیر داده بود که این آکواریوم چیست که به دستت است؟! ما جوراب سفید نمی‌توانستیم بپوشیم. شادی از چیزهای کوچک شکل می‌گیرد. در مدرسه ما هم نظم و دیسیپلینی که دانش‌آموز باید داشته باشد هست. ولی شاد است. شما هر جا می‌روید صدای موزیک می‌شنوید. وقتی به بچه ها می‌گویید آرزویت چیست و دوست داری چه کاره بشوی، یا می‌خواهند خواننده بشوند و یا رقصنده. ولی ما اگر می‌گفتیم دکتر یا مهندس خوب بود! اگر چیز دیگری می‌گفتیم مسخره‌مان می‌کردند.

این شادی و رقص و موسیقی ریشه در فضای مدرسه دارد و یا عام‌تر است و به فرهنگ جامعه مربوط است؟
به هر دو. به نظر من به هر دو. چون در اینجا حتی فقیرترین افراد در هر جا که باشند، با کوچک‌ترین صدای موسیقی می‌رقصند. معلم‌ها پا به پای بچه‌ها در مدرسه با کوچک‌ترین صدای موسیقی می‌رقصند.

به شمای معلم در کلاس برگردیم. سیستم ارزشیابی به چه صورتی است؟
همان‌طور که گفتم معلم خودش تصمیم می‌گیرد. معلم‌های زبان و هنر و موسیقی و ورزش خودشان تصمیم می‌گیرند که آیا امتحان داشته باشند یا خیر. من از دانش‌آموزانم امتحان نمی‌گیرم. من اعتقاد دارم که نباید سیستم رقابتی بشود. این را روز اول هم در مدرسه بیان کردم و به مدیر و معاون مدرسه گفتم و آنها هم با روش من کاملا موافقت کردند. ولی مثلا معلم موسیقی مدرسه ما امتحان برگزار می‌کند. سیستم نمره‌دهی هم توصیفی است.

در این میان رقابت میان دانش‌آموزان چطور ایجاد می‌شود؟
من در مورد درس‌های دیگر نظر نمی‌دهم. اما من باید برای هر دانش آموز وقت لازم را بگذارم. مثلا برای کسی که سطحش پایین‌تر از بقیه هست، وقت بیشتری می‌گذارم. من خودم زمان دانش‌آموزی، معلم ریاضی و هنرم یک نفر بود. اگر ریاضی ۱۸ می‌گرفتم، همان معلم به طراحی‌ام ۱۸ می‌داد. این غلط بود. ریاضی سر جای خودش است و هنر سر جای خودش. من فکر می‌کنم آن رقابتی که در ریاضی هست، در هنر معنا ندارد. مثلا شاید یکی بخواهد تایر ماشینش مربع باشد! یا یکی دوست دارد تایر ماشینش مثل همه ماشین‌های دیگر دایره باشد! من نمی‌توانم تعیین بکنم که آن بهتر است یا این. چون در ذهنش این‌طور شکل گرفته. ولی آن‌چیزی که مسئله است، خلاقیتی است که دانش آموز دارد.

در کلاس‌های دیگر چطور؟ ریاضی یا علوم؟
آنجا خیلی رقابت هست.

در خصوص خلاقیت فرمودید. این خلاقیت چطور ایجاد می‌شود؟ در مدرسه آموزش داده می‌شود یا خروجی فرهنگ جامعه است؟
به نظر من جامعه تاثیر چندانی ندارد. البته که آفریقایی‌ها به‌طور کل خلاق هستند. شما در خیابان می‌توانید این را ببینید. با کمترین امکانات چیزهایی درست کرده‌اند. شاید ما چندین سال اخیر است که یاد گرفته‌ایم که با وسایل بازیافتی می‌توان کار هنری درست کرد. ولی امکانات این‌ها همین چیزهای بازیافتی بوده و با همین‌ها خلاقیت به خرج داده‌اند. مثلا من می‌بینم که در خیابان‌ها در محله‌های خیلی فقیر یک بچه با پاکت شیر و چهار تا سنگ یا درب نوشابه و یک سیم، ماشین درست کرده است. از این‌طور چیزها در خیابان‌ها خیلی می‌بینید.

حقیقت این است که اخیرا بوتسوانا قدری پیشرفت کرده و نسبت به بقیه کشورهای آفریقایی سطح مالی نسبتا بالاتری دارند، ولی فکر می‌کنم هم جامعه و کمبود امکانات موجب ایجاد خلاقیت شده است و هم اینکه بچه‌ها در اینجا از پیش دبستانی کلاس خلاقیت دارند و چیزهایی را آموزش می‌بینند. چیزی که مثلا خود من در ۲۵ سالگی آموختم، این‌ها از پیش دبستانی در مورد خلاقیت می‌آموزند.

در خصوص شرایط مالی مردم در بوتسوانا فرمودید. قدری هم در مورد شهریه‌های مدارس صحبت کنیم. چه تفاوتی میان مدارس دولتی و غیرانتفاعی یا خصوصی هست؟ سپاسگزار می‌شوم قدری توضیح دهید.
مدارس دولتی به طور کلی شهریه ندارند و رایگان هستند. تا کلاس هفتم هم آموزش در بوتسوانا اجباری است. اینجا دانشگاه و دبیرستان دولتی هم هست. از سال گذشته پیش دبستانی دولتی هم ایجاد شده است. همه دولتی‌ها از پیش‌دبستانی تا دبستان و دبیرستان و دانشگاه رایگان هستند. ولی مدارس خصوصی خیلی گران هستند. تعدادشان هم خیلی زیاد است. مثلا در منطقه‌ای که مدرسه ما قرار دارد، پنج مدرسه خصوصی هست. هزینه‌ها هم البته مدرسه به مدرسه فرق می‌کند. مثلا مدرسه ما یک مدرسه معروف است و پنج شعبه دارد. به همین دلیل هزینه هر ترم تحصیلی از ۸۰۰، ۹۰۰ دلار شروع می‌شود به بالا.

همچنین تا جایی که من می‌دانم خود مدارس هستند که هزینه‌ها را مشخص می‌کنند و ناظری بر این قیمت‌ها وجود ندارد.

در چنین شرایطی طبقات ضعیف اقتصادی که درآمد آنچنانی ندارند، امکان دسترسی به مدرسه‌ای چون مدرسه شما را نخواهند داشت.
کاملا درست است.

پس یک نابرابری اقتصادی و اجتماعی در دسترسی به آموزش وجود دارد.

بله وجود دارد. درست است که طبقه اقتصادی و اجتماعی بالا در مدرسه ما ثبت‌نام می‌کنند، ولی دانش‌آموزان بسیار زیادی هستند که هزینه مدرسه را به صورت قسطی پرداخت می‌کنند. یا ده سال پیش طرف فرزندش را به مدرسه می‌فرستاد و به جایش یک راس گاو یا گوسفند به جای شهریه می‌داد. الان البته این‌طور نیست.

باز به مدرسه و کلاس‌ها برگردیم. گفتید که دختر و پسر در سر کلاس با هم هستند. این اتفاق برای جامعه ایرانی در دهه‌های اخیر امری غریب است. می‌خواستم وضعیت این همکلاسی بودن جنسیت‌های مختلف را در آنجا بدانم.
زمانی که من به اینجا آمدم، این مسئله برای خود من عجیب بود. من معلم مقطع ابتدایی هستم و می‌بینم که جنسیت معنایی ندارد. به جز کلاس چهارم و پنجم که بچه‌ها در سنی هستند که مقوله جنسیت وسط می‌آید و خود بچه‌ها با هم لجبازی می‌کنند. اما چیزی که برای من جذاب است این است که این ارتباط در کلاس میان دانش‌آموزان و میان معلم و دانش‌آموز بدون جنسیت است. یعنی من هیچ وقت در کلاسم نشنیدم که دختری بگویم که پسرها دارند اذیت می‌کنند. یا پسرها بگویند دخترها دارند اذیت می‌کنند. یا اینکه دختره یا پسره فلان کار را کرد. بچه‌ها همدیگر را یا با اسم صدا می‌کنند و یا می‌گویند او! یعنی با اشاره. خودم من اوایل وقتی می‌خواستم بگویم ساکت باشید، می‌گفتم پسرها ساکت باشند. خب یعنی فقط پسرها دارند سروصدا می‌کنند! یا مثلا فقط به دخترها اشاره می‌کردم. بعد که مطالعه کردم متوجه شدم که این غلط است. با این رفتار من دارم جنسیت را برجسته می‌کنم.

اما بالاخره از سنی به بعد تفاوت‌های جسمی دخترها و پسرها آشکار می‌شود. مسئله‌ای و مزاحمتی این وسط ایجاد نمی‌شود؟ بچه‌ها چطور یاد می‌گیرند که بدون نگاه جنسیتی در کنار هم درس بخوانند؟
من خیلی از این مشکلات دیده‌ام. به همین دلیل برای کلاس ششم به بالا آموزش بهداشت جنسی برقرار می‌شود. کلاس آموزشی و ورک‌شاپ برایش دارند. قبلا از کلاس ششم به پایین این‌گونه آموزش‌ها نبوده و به تازگی دارند یک‌سری ورک‌شاپ‌ها می‌گذارند. در مسائل مرتبط با سنین پایین در این حوزه و در خصوص برخورد آموزشی ضعیف هستند.

من خودم چندین مورد دیده‌ام. مثلا بچه‌ها با هم شوخی کرده‌اند که گزارش آن اتفاق را داده‌ام و گفتم که بهتر است ورک‌شاپی برگزار کنیم که برگزار شد و می‌کنند و این قضیه برایشان خیلی مهم است. پدر و مادر ها را هم می‌خواهند به آنها می‌گویند که چنین اتفاقی افتاده است.

ولی به طور کلی چیزی اینجا هست که برای خود من هم عجیب بود. مردم اینجا در حوزه پوشش خیلی راحت هستند. برای من ایرانی اینکه مثلا پدر و مادر دانش‌آموزان با این تیپ بیایند و در مکانی عمومی مثل مدرسه و خیابان ظاهر شوند، خیلی عجیب بود. می‌خواهم بگویم که این قضیه پوشش و این‌ها برایشان عادی است. یعنی پوشش‌های خیلی باز برایشان، چه بزرگ‌ترها و چه بچه‌ها خیلی خیلی عادی است. مثلا چندی پیش روز بچه‌های آفریقا بود و ما در مدرسه جشن داشتیم. مجری یک دانش‌آموز کلاس هشتمی بود، با تیپ مهمانی و کوتاه‌ترین لباس ممکن و باز و با پاشنه بلند. در صورتی که وقتی من ایران بودم و قرار بود مجری برنامه‌ای باشم، باید حجابم کامل می‌بود. وگرنه ناظم مدرسه به من مرتبا تذکر می‌داد. وقتی هم که این دختر خانم مجری با این تیپ بر روی صحنه آمد، همه برایش کف زدند. می‌خواهم بگویم که این قضیه پوشش در این کشور مسئله حل شده‌ای است.

البته اینجا چون مدرسه خصوصی است، با کوچک‌ترین مشکلی سعی می‌کنند راه‌حلی برایش پیدا کنند. مثلا وقتی من وارد کلاس شدم و دیدم دو تا از بچه‌ها دارند هم را می‌بوسند، گزارش دادم که چنین اتفاقی افتاده و باید (با توجه به کوچک بودن بچه‌ها) فکری برایشان کرد. از آن پس بود که در خصوص آموزش جنسی کلاس‌ها و ورک‌شاپ‌هایی برگزار شد.

آیا در مورد جامعه‌ی رنگین‌کمانی‌ها یا همان ال‌جی‌بی‌تی‌ها هم به بچه‌ها آموزشی داده می‌شود؟
این مسئله برایشان تابو نیست. همجنسگرایی در این کشور جرم نیست. ال‌جی‌بی‌تی‌های بوتسوانا جامعه خودشان را دارند. در ایران این مسئله جرم است و امکان صحبت کردن در موردش نیست. ولی اینجا جرم نیست و آزاد است. البته حق ازدواج ندارند. بوتسوانا کشوری کوچک با جامعه ال‌جی‌بی‌تی کوچکی است.

می‌خواهم بدانم که آیا در مدارس این مسئله و آشنایی با آن به دانش‌آموزان آموزش داده می‌شود؟
به آن شکل جدی خیر. ولی می‌دانم که در ورک‌شاپ‌هایی که در مورد بهداشت جنسی است، در مورد این مسائل صحبت می‌شود. ولی به بچه‌های بالای ده سال نه کوچک‌تر.

در مورد دعا کردن بچه‌ها در آغاز مراسم‌ها صحبت کردید. جامعه بوتسوانا چقدر مذهبی است؟
خیلی مذهبی است. هفتاد درصد مردم بوتسوانا مسیحی کاتولیک هستند. مدرسه ما بین‌المللی است و از همه ادیان در آن حضور دارند. به ما در مدرسه چطور دعا کردن را آموزش نداده‌اند. من وقتی وارد این مدرسه در بوتسوانا شدم، گفتند که ایشان جدید هستند و دعای امروز را ایشان بخوانند. من نمی‌دانستم چه باید بگویم. فقط چند بیت شعر از سعدی خواندم که مسئله بگذرد. واقعا اصلا نمی‌دانستم که چه باید بگویم. ولی مردم خیلی مذهبی هستند.

این مذهبی بودن مردم چطور در مدرسه نمود داشته و مدیریت می‌شود؟ آیا آموزش دینی در مدرسه وجود دارد؟
پرسش خوبی است. من خودم برگه‌های دینی‌شان را برای دو ترم تحصیلی تصحیح کرده‌ام. سوالات خیلی برایم جالب بود. از همه ادیان سوال پرسیده می‌شود. در ایران در مثلا درس دین و زندگی خیلی کوتاه در خصوص ادیان ابراهیمی صحبت می‌شود و بعد همه‌چیز در مورد اسلام بود. اینجا این‌طور نیست. اینجا با اینکه اکثریت مسیحی هستند، ولی مسائل و تعالیم مسیحیت در کلیساست. مدرسه فرق می‌کند. در مدرسه می‌گویند که ما کلی دین در دنیا داریم. و آنها را توضیح می‌دهد. مثلا می‌گویند که مسلمانان، بهائیان، مسیحیان، پیروان کنفسیوس، هندوها، بودایی‌ها، سیک‌ها و بقیه ادیان هستند. در شهر ما هفت معبد هندی‌ها است که شامل سیک‌ها، هندوها و بودایی‌ها می‌شود. همچنین دو معبد چینی هم هست. همچنین در مورد ادیان آفریقایی صحبت می‌شود. همه این‌ها را آموزش می‌دهد. مقطع به مقطع هم این‌ها را مفصل‌تر طرح می‌کنند. مثلا من خودم تا زمانی که یوگا نکرده بودم، نمی‌دانستم که این اُم که می‌گویند به چه معناست. بعد در سنین ۲۶ و ۲۷ سالگی که به سراع این قضیه رفتم فهمیدم که این به چه معناست. در صورتی که بچه‌ها در مدرسه در اینجا این مسائل را با جزئیات می‌آموزند. جالب هم این است که دانستن در خصوص مذهب برایشان بسیار مهم است. نمرات درس دینی‌شان هم بالاست. این درس هم اختیاری است. یعنی اگر پدر و مادری بگوید که من دوست ندارم فرزندم سر کلاس دینی بنشیند، مدرسه این را قبول می‌کند و درس دینی را برای این دانش‌آموز حذف می‌کند. ولی این‌طور بگویم که ۹۹ درصد سر کلاس درس دینی می‌نشینند.

آیا این تدریس دینی صرفا توصیفی و با هدف آموزش بی‌طرف ادیان است و یا نگاه تجویزی به نفع دینی خاص هم دارد؟
کاملا بی‌طرف است. دو معلم دینی که در مدرسه داریم که هر دو کشیش هستند. ولی با توجه به سوالاتی که من در برگه‌های امتحانی دیدم و همچنین با توجه به اینکه من کتاب‌های درسی بچه‌ها از جمله درس دینی‌شان را می‌خوانم تا بتوانم به پرسش‌های آنان پاسخ بدهم، می‌توانم بگویم که اصلا سمت‌گیری در این آموزش به سوی دینی خاص نیست. سوالات امتحانی هم خیلی با جزئیات است و در آنها برخورد توصیفی با ادیان است.

برخورد خانواده‌ها با این آموزش دین به چه صورت است؟ با توجه به اینکه پدر و مادر دانش‌آموز خود تعلقی به دینی خاص دارند.
خانواده‌ها اصلا با این قضیه مشکلی ندارند. اما اگر مشکلی داشته باشند، همان‌طور که گفتم با توجه به اینکه این درس اختیاری است، می‌گوید که من نمی‌خواهم فرزندم در این کلاس باشد. اما در مورد خود مردم بوتسوانا می‌توانم بگویم که راحت می‌شود با آنها بحث دینی کرد. خیلی هم احترام می‌گذارند. ولی راه خودشان را می‌روند. یعنی این‌طور نیست که بگوید حالا که تو داری در مورد فلان دین با من صحبت می‌کنی، می‌خواهی مرا به آن سمت بکشانی. نه اصلا چنین دیدگاهی ندارند.

آیا امکان تبلیغ در مدرسه هست؟
بله. کاملا امکانش هست.

خب این امکان تبلیغ در مدرسه میان دانش‌آموزان درگیری ایجاد نمی‌کند؟
خیر. ما در مدرسه، خانه‌ای به سبک سنتی بوتسوانایی داریم که با کاهگل و مانند این‌ها درست شده. یک نفر که اطلاعات دینی‌اش خیلی زیاد است و کشیش و مانند این‌ها هم نیست، در آنجا هست. در کل این اتاق سمبل‌های ادیان مختلف وجود دارد. از صلیب تا اسم الله و همچنین خدایان هندی و مانند آنها. همچنین کتب مقدس مربوط به ادیان مختلف در این‌جا هست. اگر کسی بخواهد بحث دینی بکند، از دانش آموز تا والدین آنها و دیگران می‌توانند آنجا بروند و بحث دینی بکنند.

من اینجا چیزی که درگیری مذهبی باشد نه دیده و نه شنیده‌ام. چون مردم در اینجا با آغوش باز پذیرای ادیان مختلف هستند. در شهر ما سه مسجد وجود دارد که متعلق به هندی‌های مسلمان است. ما اینجا معلم هندی داریم که مسلمان است. معلم مسلمان با حجاب داریم. دانش‌آموز مسلمان هم داریم.

دولت در اینجا به هر دینی اجازه تبلیغ می‌دهد. اصلا چیزی به نام جنگ بین ادیان در این کشور وجود ندارد.

این روش مواجه شدن با ادیان مختلف در مدارس دولتی هم به همین صورت است؟
بله در مدارس دولتی هم به همین صورت است. یک نکته جالب است. مثلا شما وارد این کشور شده و اقامت سه ساله یا ده ساله کاری گرفته‌اید. وقتی می‌خواهید بروید پاسپورت بگیرید – این چیزی است که بارها و بارها شنیده‌ام – یکی از فعالیت‌هایی که برای آنها مهم است این است که شما چقدر دین و اعتقادتان برای جامعه مفید بوده است. مثلا چقدر به فقرای اینجا کمک کرده‌اید و یا به فقرای اینجا درس داده‌اید. چقدر فعالیتی مفید به حال جامعه اینجا کرده‌اید. این مهم و تاثیرگذار است و یک پوئن مثبت است.

جایگاه معلم در جامعه بوتسوانا به چه صورت است؟
خیلی خوب است. هم حقوق خوبی دارد و هم دیدگاه آدم‌ها نسبت به یک معلم به دید یک آدم خیلی باسواد است. یعنی این فرد رفته و حسابی درس خوانده و معلم شده. واقعا به معلم‌ها احترام می‌گذارند. می‌شود با افتخار در اینجا بگویی که معلم هستی. من حقوق خوانده‌ام و خانواده من دوست داشتند که وکیل بشوم. اما من تغییر مسیر دادم. اما در مقابل برخی از آشنایان وقتی می‌شنیدند که من اینجا معلم شده‌ام می‌گفتند که اگر بیشتر تلاش کنی، بیشتر موفق می‌شوی! یعنی جایگاهت پایین است و با لحنی که مثلا اگر معلم نمی‌شدی پس چه می‌شدی! ولی من احساس خوبی دارم از اینکه معلم هستم و هم اینکه این معلمی اعتباری به انسان می‌دهد. مثلا در ایران وقتی می‌خواهند کسی را صدا بزنند می‌گویند دکتر یا مهندس فلانی. اینجا معلمی در همین سطح است. مثلا وقتی کسی می‌خواهد مرا به دوستش معرفی کند، از عنوان معلم در ابتدای نامم استفاده می‌کند. اگر چنین کاری هم نکند ممکن این به طرف بر بخورد. در این حد در عرف و فرهنگ این‌ها معلم جایگاه دارد.

به لحاظ مالی و حقوق و مزایا چطور؟
مدارس دولتی حقوق بسیار بیشتری نسبت به مدارس خصوصی دارند. معلم‌ها هم بر اساس سابقه و مدرک و آنچه تدریس می‌کنند حقوق می‌گیرند. ولی معلمان از میانگین جامعه بالاتر حقوق می‌گیرند و حقوق خوبی دارند.

FacebookTwitterاشتراک گذاری

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44471

وکیل فرزانه زیلابی: روی پرونده، تیک محرمانه بود/ صدور قرار جلب به دادرسی در مورد ۵ عنوان اتهامی

خبرگزاری هرانا – ناصر زرافشان، وکیل فرزانه زیلابی از صدور قرار جلب به دادرسی در مورد ۵ عنوان اتهامی برای موکلش خبر داد و گفت “

به دلیل اینکه روی پرونده، تیک محرمانه بوده، من و موکلم دسترسی به پرونده نداشته و اطلاعی از کم و کیف آن نداریم. کل گردش کار پرونده موکلم با مقررات قانون آئین دادرسی کیفری و مقررات قانونی همخوانی ندارد”. زرافشان در ادامه با اشاره اینکه قرار پیشین ناظر بر ممنوعیت شش ماهه زیلابی از اشتغال به حرفه وکالت نیز ظاهرا نقض شده، افزود “مبنای اطلاع ما از این موارد به صورت غیرمستقیم از برخی از آقایان قضات و یا اعلام شفاهی مدیردفتر شعبه درباره جلب به دادرسی بوده و هیچ یک از این موارد نه به من و نه به موکلم ابلاغ نشده است”.

به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از امتداد، ناصر زرافشان، حقوقدان و یکی از وکلای فرزانه زیلابی، ضمن اشاره به وضعیت پرونده این وکیل کارگران هفت‌تپه، اظهار داشت: پرونده موکل من در حال حاضر در شعبه دوازده بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب اهواز قرار دارد. خانم زیلابی که برای پیگیری وضعیت پرونده به دفتر کل مراجعه کرده، عنوان کردند که دسترسی به پرونده نداشته و اطلاعی از کم و کیف آن ندارند. چرا که ظاهرا روی پرونده، تیک محرمانه بوده و تا زمانی که آن را برندارند، دفتر کل نیز در جریان قرار نمی‌گیرد.

وی افزود: حسب اعلام شفاهی مدیر دفتر شعبه، نسبت به هر پنج فقره اتهام که قبلا مطرح شده بود، قرار جلب به دادرسی برای خانم زیلابی صادر شده و من در کمال تعجب درک نمی‌کنم که اساسا، مبنای این اقدامات چیست! در مورد عناوین اتهامی عضویت در گروه‌های معاند، اجتماع و تبانی جهت ارتکاب جرم علیه نظام، فعالیت تبلیغی و توهین به رهبری که قرار جلب به دادرسی برای آن‌ها صادر کردند، پرونده به شعبه دوم انقلاب اهواز ارجاع شده است.

زرافشان، ادامه داد: در مورد پنجم(نشر اکاذیب) که خارج از صلاحیت دادگاه انقلاب است هم، پرونده برای تعیین شعبه به مجتمع قضائی قدس اهواز ارجاع شده است. همه این موارد، اطلاعات شفاهی است که من و موکلم از این و آن به دست آورده‌ایم. یعنی به رغم مصوبات قانونی، این قرارهای صادره به هیچ وجه، نه به موکل و نه به بنده ابلاغ نشده است.

این حقوقدان در ادامه، اشاره‌ای نیز به قرار پیشین ناظر بر ممنوعیت شش ماهه زیلابی از اشتغال به حرفه وکالت داشت و خبر داد: قرار نظارت قضائی(بند پ ماده ۲۴۷) که قبلا در بازپرسی صادر شده بود نیز، ظاهرا نقض شده ولی همانگونه که گفتم؛ نه نقض قرار نظارت قضائی و نه صدور قرار جلب به دادرسی در مورد این پنج فقره اتهام که هیچ یک هم مبنای جدی ندارد، نه به من و نه به موکلم ابلاغ نشده است.

این وکیل دادگستری، تصریح کرد: مبنای اطلاع ما از این موارد به صورت غیرمستقیم از برخی از آقایان قضات و یا اعلام شفاهی مدیردفتر شعبه درباره جلب به دادرسی بوده است. کل گردش کار پرونده با مقررات قانون آئین دادرسی کیفری و مقررات قانونی همخوانی ندارد. حق دفاع که طبیعی‌ترین حق یک متهم در پرونده بوده، سلب و نقض شده است.

وی ادامه داد: چرا که در مراجعه موکل من برای مطالعه پرونده جهت تدارک دفاع، حتی این اجازه را هم به او نداده‌اند و این اقدام به هیچ عنوان قانونی نیست.

زرافشان همچنین، خاطرنشان کرد: مهم‌ترین مسئله در حال حاضر برای ما این است که مضمون این قرارها و استدلالی که در لغو آن قرار نظارت قضائی بوده را به عنوان یک حق طبیعی بدانیم. والا، اصلا کل دادرسی بی معنا خواهد شد. وقتی من به عنوان وکیل با گوش بسته و چشم بسته به دادگاه مراجعه کنم، اسم این کار، دادرسی نیست. طبعا اولین کار این است که تقلا کنیم که اساسا چه چیزی علیه موکل ما عنوان شده است. صرف مطرح کردن عنوان اتهامی، تفهیم اتهام نیست. تفهیم اتهام، یعنی ارائه دلایلی که موجب توجه اتهام به متهم بوده و هنوز هیچ اقدامی در این راستا صورت نگرفته است.

وی در پایان نیز، تصریح کرد: به گمان من تا زمانی که به صورت محرمانه روی پرونده بحث می‌کنند، اصلا دادرسی در دادگاه معنا نخواهد داشت. حال در بازپرسی این اجازه داده شده تا یک مراحلی از پرونده، متهم به پرونده دسترسی نداشته باشد اما دادرسی در دادگاه به معنی تدارک حق دفاع بوده و چنین مسئله‌ای تا الان برای ما امکان‌پذیر نبوده است.

گفتنی است، روز پنجشنبه ۲۳ اردیبهشت‌ ماه، سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه با اعلام تشکیل پرونده قضایی علیه فرزانه زیلابی نسبت به این موضوع واکنش نشان داده و با «دور جدید فشار» خواندن این اقدام، آن را محکوم و تاکید کردند که «سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه هرگونه پرونده‌سازی برای خانم فرزانه زیلابی وکیل پایه یک دادگستری، وکیل کارگران هفت‌تپه را محکوم کرده و خواهان پایان دادن به این روند نخ‌نما شده است.»

روز شنبه ۲۵ اردیبهشت‌ماه، جلسه بازپرسی فرزانه زیلابی، در دادسرای اهواز برگزار شد. ناصر زرافشان، وکیل خانم زیلابی ضمن بیان اینکه موکلم، تاوان دفاع از کارگران هفت‌تپه را می‌پردازد گفته بود که “بازپرس پرونده علاوه بر صدور قرار کفالت، برای موکلش ۶ ماه منع اشتغال به حرفه وکالت صادر کرده است”.

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44457

زینب جلالیان قدیمی ترین زن زندانی سیاسی در ایران با سنگین ترین محکومیت

زندانی سیاسی زینب جلالیان محکوم به حبس ابد، در ۱۴امین سال حبس بدون یک روز مرخصی
زندانی سیاسی زینب جلالیان از قدیمی‌ترین زنان زندانی سیاسی در حاکمیت ولایت فقیه است.

او سنگین‌ترین محکومیت (حبس ابد) را در بین زنان زندانی سیاسی گرفته است.

زینب جلالیان در سال ۱۳۶۱در روستایی در ماکو متولد شد. در ۱۰ سالگی به علت مخالفت خانواده با ادامه تحصیل، از خانه فرار کرد و به حزب کارگران کردستان پیوست که در آن زمان در ایران امکان فعالیت داشت.

زینب جلالیان در تاریخ ۲۰ اسفند۱۳۸۶ بازداشت شد و از همان آغاز مورد شدیدترین شکنجه‌های روحی و جسمی قرار گرفت.

زینب در سال ۸۸ در دادگاهی فرمایشی بدون حضور وکیل مدافع و تنها ظرف چند دقیقه به اعدام محکوم گردید. حکم اعدام وی در سال ۱۳۹۰ به حبس ابد کاهش یافت.

زینب جلالیان به علت شکنجه‌های شدید فیزیکی، از ناحیه بینایی دچار مشکل شده و از اختلال بینایی و بیماری ناخنک چشم رنج می‌برد.

او پس از ۱۴ سال حبس حتی یک روز هم برای رسیدگیهای پزشکی و درمانی مرخصی نداشته است.

زندانی سیاسی زینب جلالیان در طی ۶ ماه دستکم ۴ بار از زندانی به زندان دیگر تبعید شد؛

وی در تاریخ ۱۰ اردیبهشت۹۹ بطور ناگهانی از زندان خوی به زندان قرچک ورامین منتقل شد، در تاریخ ۵تیر۹۹ و در حال اعتصاب غذا از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان منتقل شد .

زینب در حالی در سلول انفرادی در زندان کرمان نگهداری میشد که پیش از انتقالش به زندان کرمان در زندان قرچک ورامین به کرونا مبتلا شده بود و حالش بشدت وخیم بود و در تاریخ ۳۱ خرداد با درخواست بازگشت به زندان خوی و یا زندان اوین دست به اعتصاب غذا زده بود.

زینب جلالیان روز سه شنبه اول مهرماه ۹۹ پس از تحمل سه ماه سلول انفرادی درحالیکه وضعیت جسمی اش بشدت وخیم بود از زندان کرمان به زندان کرمانشاه منتقل شد.

این زن زندانی سیاسی مقاوم، روز ۲۰ آبان ۹۹ در یک تماس کوتاه تلفنی با خانواده اش گفت که او را به زندان یزد منتقل کرده اند.

وی هم اکنون در زندان یزد، با وضعیت جسمی بسیار نامساعد محبوس است اما حاضر به تمکین دربرابر خواست ماموران اطلاعات نشده است.

یک منبع نزدیک به زینب جلالیان شرایط تحمیل شده بر این زندانی سیاسی از سوی وزارت اطلاعات را تلاش برای مرگ تدریجی او در زندان دانست و در ادامه افزود:

«از تاریخ ۱۹ آبان سال گذشته پس از انتقال غیرقانونی به زندان یزد به صورت مدام تحت فشار بازجویان امنیتی بوده و هر گونه حقوق عادی وی به عنوان یک زندانی از وی سلب شده است. او تنها هر از چند گاهی به صورت تلفنی آن‌هم به زبان فارسی و بسیار کوتاه حق تماس با پدرش را دارد و از ملاقات نیز محروم است.»

زندانی سیاسی زینب جلالیان نوشته است:
«ای ستمگران، نظاره‌گر بودید و هستید، دیدید نمی‌شود با قتل‌عام، شکنجه و زندانی کردن ما زنان، جلوی حق خواهی ما را بگیرید. وقتی یک زن جوهرش با آزادی سرشته شده باشد، هیچ ظلم و زوری نمی‌تواند او را به زانو در بیاورد.
من زمانی به این حقیقت پی‌بردم که در چنگال ستمگران جمهوری اسلامی بودم. لباسهای مرا بر روی تنم پاره کردند، چشم‌هایم را بستند، دست و پایم را با زنجیر به تخت آهنی بستند و شکنجه وحشتناک مرا شروع کردند. باور کنید هر وقت ستمگران، ظلم و شکنجه را بر من بیشتر می‌کنند، من جسورتر و مقاوم‌تر می‌شوم.»

source https://zanan.bashariyat.org/?p=44454

تماس با ما

 مدیر مسئول : فرزانه عبدالشاهی

ایمیل:

تلفن:

واتس آپ:

ادرس:

قتل پسر ۱۳ ساله در منطقه تجریش تهران

۰۷ تیر ۱۴۰۰

سرکلانتر یکم پلیس پیشگیری تهران از قتل پسر ۱۳ ساله در درگیری ۲ جوان در منطقه تجریش خبر داد.

به گزارش ایلنا، سرهنگ محمد کالوسی سرکلانتر یکم پلیس پیشگیری پایتخت گفت: روز گذشته ماجرای درگیری ۳ جوان در خیابان وطن پور به پلیس مخابره شد و تیمی از ماموران برای بررسی موضوع در محل حاضر شدند.

وی افزود: ماموران با حضور در محل درگیری اطلاع پیدا کردند ۲ پسر ۱۶ ساله با یک پسر ۱۳ ساله درگیر شده‌‌اند. ۲ پسر نوجوان در این درگیری باعث زمینگیر شدن پسر نوجوان شده و در حالیکه پسر ۱۳ ساله نیمه جان روی زمین افتاده بود، ۲ پسر نوجوان پا به فرار گذاشتند که در این راستا پسر نوجوان به بیمارستان منتقل می‌شود.

سرهنگ کالوسی ادامه داد: پسر نوجوان در بیمارستان به کام مرگ فرو می رود و این در حالی بود که تحقیقات برای دستگیری عاملان این نزاع دسته جمعی ادامه داشت و مشخص شد یکی از ۲ نوجوان دستش را دور گردن پسر ۱۳ ساله انداخته تا او را به زمین بیندازند و همین ضربه باعث مرگ وی شده است.

سرکلانتریکم پلیس پیشگیری تهران اظهار داشت: در تحقیقات مشخص شد که در درگیری ۳ پسر نوجوان یک دختر ۱۷ ساله حضور داشته و درگیری بر سر این دختر جوان بوده است.

این مقام انتظامی عنوان داشت: هماهنگی با مقام قضایی صورت گرفته شد و مخفیگاه ۲ پسر نوجوان و دختر جوان در تهران مورد شناسایی قرار گرفت که در ادامه ماموران در عملیات های جداگانه موفق به دستگیری دختر جوان و یکی از ۲ پسر حاضر در صحنه درگیری بازداشت شد.

سرهنگ کالوسی در پایان گفت: دختر و پسر نوجوان به مراجع قضایی معرفی شده و تحقیقات برای دستگیری دیگر متهم پرونده در دستور کار ماموران قرار گرفته است.

 

source https://koodak.bashariyat.org/?p=39213

افزایش ازدواج دختران زیر ۱۳ سال در حومه بم

۰۸ تیر ۱۴۰۰

معین افشاری، رئیس دادگاه عمومی بخش بروات شهرستان بم استان کرمان، از افزایش ازدواج دختران زیر ۱۳ سال در این بخش خبر داد.

او در این باره گفت: «طبق قانون سن قانونی ازدواج ۱۳ سال است هرچند که اقداماتی در حال انجام است که تا سن ۱۵ سالگی افزایش داده شود اما هنوز محقق نشده و متأسفانه در حوزه قضایی بروات به خصوص قسمت‌های روستایی هنوز هم به سنت‌های قدیمی پایبند هستند و از کودکی فرزندان را به هم نسبت می‌دهند و در بزرگسالی در عمل انجام شده قرار می‌گیرند و برای ازدواج اقدام می‌کنند.»

معین افشاری در ادامه گفت که بیش از ۵۰ درصد این ازدواج‌ها بعد از شش ماه منتهی به دادخواست طلاق می‌شود.

به گفته این رئیس دادگاه، با وجود این، خانواده‌ها حتی اگر در گرفتن تأییدیه ازدواج‌های زیر ۱۳ سال از دادگاه رسمی موفق نشوند «به عاقدین محلی مراجعه می‌کنند و عقد نکاح منعقد می‌شود.»

جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران، اسفندماه ۹۹ در گزارشی به شورای حقوق بشر ملل متحد با اشاره به رواج کودک‌همسری در ایران، تاکید کرد در خصوص رفتار جمهوری اسلامی با زنان و دختران ایران «اصلاحات فوری لازم است.»

او افزود که در حکومت جمهوری اسلامی «همچنان با زنان و دختران به عنوان شهروند درجه دو رفتار می‌شود.»

آمارها نشان می‌دهد که در ایران از زمان آغاز بحران کرونا، بازماندن دختران از تحصیل افزایش یافته و به خاطر گستردگی فقر، کودک‌همسری اجباری از سوی خانواده‌ها نیز افزایش یافته است.

source https://koodak.bashariyat.org/?p=39216

آلمان خواستار توقف اعدام زندانی حسین شهبازی شد

۰۷ تیر ۱۴۰۰

آلمان خواستار توقف اعدام زندانی حسین شهبازی شد ـ در یک نگاه

کمیسیون حقوق بشر وزارت خارجه آلمان طی بیانیه یی نسبت به اعدام قریب‌الوقوع زندانی نوجوان حسین شهبازی هشدار داد و خواستار توقف آن شد. در این بیانیه آمده است: اعدام قریب‌الوقوع حسین شهبازی وحشتناک است. حسین شهبازی در زمان ارتکاب جرم انتسابی کودک بوده است. حکم اعدام وی در یک دادگاه برای دومین بار تأیید شد. به‌نظر می‌رسد اعتراف او تحت شکنجه‌گرفته شده و فاقد استانداردهای دادرسی عادلانه بوده است.
دولت آلمان در هر شرایطی مخالف مجازات اعدام است. ما قویا خواستار توقف اجرای حکم اعدام حسین شهبازی هستیم.

سناتور میچ مک کانل: رئیسی در اعدام زندانیان سیاسی دست داشته است

سناتور میچ مک کانل رئیس جمهوریخواهان در سنای آمریکا طی سخنانی در سنای آمریکا درباره جلاد۶۷ گفت:‌ رئیس جمهور جدید رژیم ایران در سالهای ۱۹۸۰ در کمیته مرگ کار کرده است و در اعدام سرپایی زندانیان سیاسی و تظاهر کنندگان صلح‌آمیز دست داشته است.
وی افزود: سیاستمداران و دیپلماتهای رژیم ایران به دروغگویی معروفند. حقیقت این است که تحولات داخل ایران نباید باعث بشود که دولت بایدن به مسئولیتهای خود عمل نکند و با برنامه تکثیر موشکی رژیم ایران، حمایتش از تروریسم و نقض حقوق‌بشر، و تلاشهای بی‌وقفه‌اش برای بی‌ثبات سازی کل این منطقه مقابله نکند

source https://koodak.bashariyat.org/?p=39210

کودکان را تحت تعقیب، بازداشت و شکنجه نکنید!

۰۳ تیر ۱۴۰۰

دیده‌بان حقوق بشر: کودکان زندانی متهم به همکاری با شورشیان در افغانستان شکنجه شده‌اند. سازمان دیده‌بان حقوق بشر روز اول تیر ماه سال جاری با انتشار گزارشی اعلام کرد که کودکان زندانی متهم به همکاری با گروه‌های شورشی در افغانستان شکنجه شده‌اند. …..

دیده بان حقوق بشر روز سه‌شنبه ۲۲ ژوئن/اول تیر ضمن متهم کردن افغانستان به شکنجه کودکان زندانی از مقامات دولت این کشور خواست کودکانی را که به اتهام همکاری با گروه‌های شورشی بازداشت کرده‌اند، آزاد کنند.

جو بکر، مدیر امور حمایت از حقوق کودکان در دیدبان حقوق بشر گفت: «بازداشت و شکنجه کودکانی که قبلا توسط گروه‌های مسلح شورشی قربانی شده ‌اند، غیرانسانی است.

این نهاد همچنین از دولت افغانستان خواست با همکاری با سازمان ملل متحد و کشورهای کمک کننده، یک برنامه‌ جدی را برای بازگشت مجدد کودکان زندانی به جامعه در نظر گیرد.

طبق گزارش دیده بان حقوق بشر، در حال حاضر صدها کودک افغانستانی به اتهام همکاری با شورشیان طالبان و همچنین با شاخه خراسان گروه داعش و سایر گروه‌های مسلح در بازداشت به سر می‌برند و اغلب از سوی نیروهای امنیتی دولت افغانستان شکنجه می شوند.

این گزارش که پیش از جلسه عالی شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد افغانستان منتشر شد، تاکید دارد که کودکان زندانی در افغانستان اسنادی را که اغلب درک نمی‌کنند، از جمله مدارکی در مورد اعتراف به شرکت در گروهای مسلح، امضا می‌کنند.

در ادامه گزارش دیده بان حقوق بشر آمده است که کودکان متهم به ”جرایم تروریستی” در افغانستان ممکن است حد‌اکثر به ۱۵ سال زندان محکوم شوند. این کودکان گاهی فقط به دلیل ارتباط والدین‌شان با گروه‌های شورشی بازداشت شده‌اند.

پیش از گزارش دیده بان حقوق بشر، مأموریت سازمان ملل متحد در افغانستان موسوم به “یوناما” نیز با انتشار گزارشی از شکنجه کود کان در زندان‌های این کشور خبر داده بود. طبق گزارش “یوناما”، بیش از ۴۴ درصد از کودکان زندانی در افغانستان مورد شکنجه و بدرفتاری قرار گرفته‌اند.

دیده بان حقوق بشر می‌گوید، بر خلاف قوانین بین المللی، هزاران کودک در افغانستان در گروه‌های مسلح ”استخدام” شده اند. طالبان و دیگر گروه‌ها از این کودکان برای انجام حملات انتحاری، کار گذاشتن بمب و شرکت در درگیری‌های مسلح استفاده می‌کنند.

اداره تنظیم امور زندان‌های افغانستان گزارش روز سه‌شنبه دیده بان حقوق بشر را ”بی اساس” خواند و اتهام شکنجه کودکانی را که به اتهام همکاری با گروه‌های تروریستی در این کشور بازداشت شده‌‌اند، رد کرد. دفتر شورای امنیت ملی افغانستان نیز بازداشت کودکان را تایید اما شکنجه آنان را تکذیب کرد.

source https://koodak.bashariyat.org/?p=39206

«نان و کودک»

۰۵ تیر ۱۴۰۰

صاحبکاران، کودکان کار را پیش‌خرید می‌کنند؛ متأسفانه صاحبکارها در مناطق فقرزده از وضعیت خانواده‌ها سوءاستفاده کرده و گاهی کودکان را با دادن یک وام به خانواده و مقروض‌کردن آنها به‌اصطلاح پیش‌خرید می‌کنند و اگر در این مدت خانواده احساس کرد که دیگر نیازی به کار کودک نیست، دیگر امکان خارج‌کردن کودک از محیط کار را ندارد، چراکه نزد صاحبکار سفته گرو دارد و کودک باید تا پایان بدهی در کار بماند. در واقع صاحبکار نوعی ضمانت‌نامه از خانواده دریافت می‌کند و به‌نوعی خود را صاحب اختیار کودک می‌داند و حق توهین، تحقیر و تنبیه فیزیکی را که گاهی حتی خود خانواده هم انجام نمی‌دهد، برای خود قائل می‌شود…..

روز بیست‌و‌پنجم خرداد، نشست تحلیلی روان‌شناختی کار کودکان با عنوان «نان و کودک» توسط جمعیت امام علی (ع) برگزار شد. در ابتدای این نشست زهرا پیمان، مددکار خانه ایرانی شهرری جمعیت با اشاره به اینکه ۱۲ ژوئن روز جهانی مبارزه با کار کودکان در نظر گرفته شده و شعار این روز برای سال ۲۰۲۱ حذف کار کودکان است، گفت: «در سال‌های اخیر سازمان‌های بین‌المللی به‌ویژه سازمان جهانی کار نگرانی خود را مبنی بر مشکلات اقتصادی ناشی از شرایط کرونا در دو سال اخیر که افزایش کار کودکان را در برخی از مناطق به همراه داشته عنوان کرده‌اند. آنها نگران هستند که قوانین و کنوانسیون‌های تصویب‌شده در سطح جهانی برای کاهش یا لغو کار کودکان و همچنین کاهش بهره‌کشی اقتصادی از کودکان در زمینه‌های مختلف توسط کشورهایی که قوانین را امضا کرده‌اند و متعهد به انجام آن شده‌اند به‌ دلیل شرایط بد اقتصادی به‌درستی اجرا نشود. از جمله این قوانین می‌توان به قانون کنوانسیون ۱۳۸ که سازمان جهانی کار در سال ۱۹۷۳ تصویب کرده اشاره کرد که موضوع آن تعیین حداقل سن کار است. حداقل سن برای شروع به کار کودکان پس از اتمام تحصیلات که همان ۱۵ سال است در نظر گرفته شده و در مشاغلی که پرخطرتر هستند و کودکان در معرض خطرات جسمی یا مخاطرات اخلاقی هستند، این سن ۱۸ در نظر گرفته شده است. البته بعضی از کشورها به‌ویژه کشورهای درحال‌توسعه این سن ۱۵ را حتی پایین‌تر آورده‌اند؛ برای مثال به‌تازگی کشور بولیوی این سن را ۱۰ سال در نظر گرفته است. در سال ۱۹۹۹ به‌ دنبال این کنوانسیون، کنوانسیون ۱۸۲ وضع شد با موضوعیت ممنوعیت و محو بدترین اشکال کار کودک. این کنوانسیون تمامی کودکان زیر ۱۸ سال را در بر می‌گیرد. مطابق این کنوانسیون، اشکال سخت کار کودک شامل چهار بند است.

بند ۱: شامل تمامی اشکال بردگی یا شبه‌بردگی از قبیل فروش یا قاچاق کودکان، بردگی به علت در باند بودن و کار با زور و اجبار، استخدام به‌اجبار کودکان برای استفاده از آنها در درگیری‌های مسلحانه.
بند ۲: استفاده، آماده‌سازی و در معرض تماشا گذاشتن کودکان برای فحشا، تهیه تصاویر مستهجن از کودکان یا استفاده از آنها برای فعالیت‌های دارای قبح.
بند ۳: استفاده و ترغیب یا عرضه کودک برای فعالیت‌های غیرقانونی به‌ویژه تولید و قاچاق مواد مخدر.
بند ۴: کاری که به‌ دلیل ماهیت یا شرایط آن احتمال دارد برای سلامتی یا ایمنی یا موضوعات اخلاقی کودکان مضر باشد.
پیمان با اشاره به بند چهار این کنوانسیون تصریح کرد: «انتخاب مصادیق این شغل‌ها که برای کودکان خطرآفرین است، به کشورها واگذار شده و براساس استانداردهای بین‌المللی و المان‌هایی که وجود دارد، در این شغل‌ها مشخص و دسته‌بندی می‌شود. به نظر می‌رسد که این بند چهار می‌تواند مصداق کار پنهان کودک باشد و اگر بخواهیم کار کودکان را از جنبه دسترسی و در معرض دید بودن و آگاهی عمومی تقسیم‌بندی کنیم می‌توان سه تقسیم‌بندی را انجام داد. از جمله کار آشکار کودک مانند کار در خیابان از قبیل دست‌فروشی، پاک‌کردن شیشه ماشین یا اسپند دودکردن. کار نیمه‌پنهان شامل کارها و فعالیت‌هایی است که در مکان‌های نیمه‌عمومی از‌جمله شاگردی مغازه‌ها و کار در رستوران‌ها انجام می‌شود. کار پنهان که کار در فضاهای بسته و غیرعمومی صورت می‌گیرد؛ برای مثال کار در کارگاه‌هایی که هرکسی به آن مکان رفت‌و‌آمد ندارد و از دید عموم کار محسوب نمی‌شوند. مثل کارهای خانگی؛ به‌عنوان مثال نگهداری یک کودک از خواهر یا برادر کوچک‌ترش یا کارهایی که سرپرست آن کار افراد خانواده هستند مثل کارگاه‌های خانگی که در آن زیر ۱۰ نفر مشغول هستند و در ایران حتی از بازرسی وزارت کار خارج است».
به گفته پیمان ایران هر دو این کنوانسیون‌ها را پذیرفته و تصویب کرده است. در ماده ۷۹ قانون کار اشتغال زیر ۱۵ سال در هر نوع کاری ممنوع است. تقریبا می‌توان گفت این همان کنوانسیون ۱۳۸ است. همچنین مجلس شورای اسلامی در سال ۱۳۸۰ قانونی با عنوان کنوانسیون ۱۸۲ تصویب کرد که موضوع آن محو بدترین اشکال کار کودک است و در این مورد ۳۶ رشته شغلی را عنوان کرده که کودکان زیر ۱۸ سال به‌هیچ‌عنوان نباید در آنها کار کنند. برای کودکان بین ۱۵ تا ۱۸ سال هم یک‌سری قوانین وجود دارد که شرایط کارشان مساعدتر و زمان کار کمتر و حمل بارشان کمتر باشد. حال اینکه این قانون چقدر ضمانت اجرائی دارد و چقدر اجرا می‌شود، در این بحث جایی ندارد و جای دیگر باید به آن پرداخته شود.
این مددکار تصریح کرد: «طی شناسایی‌های انجام‌شده توسط داوطلبان جمعیت امام علی (ع) تعداد قابل توجهی کودک در بدترین اشکال کار کودک کار می‌کنند، به‌طوری‌که سال ۹۶ وزارت کار اعلام کرد که ۴۵۰ هزار کودک در کارگاه‌ها شناسایی شدند. این آمار رسمی است و آمار غیررسمی هم با توجه به شیوع کرونا آمار کودکان کار را ارائه می‌کند. مشاهدات نشان می‌دهد که این اتفاقات در کارگاه‌های رسمی و مجوزدار و حتی در شهرک‌های صنعتی کاملا به ‌صورت آشکار در حال رخ‌دادن است. به شکلی که حتی کودکان با سرویس وارد شهرک شده و از نگهبانی رد می‌شوند و دوباره با سرویس به خانه برمی‌گردند. یعنی خیلی سیستماتیک این اتفاق می‌افتد و هیچ‌کس هم جلودار آن نیست. اگر هم بازرسان وزارت کار یا بیمه وارد کارگاه‌ها شوند، بچه‌ها را مخفی می‌کنند یا به کارگاه‌های دیگری می‌فرستند. در بسیاری از مراکز بازیافت زباله کودکان فعالیت می‌کنند، تنها راه مبارزه با این شیوه از کار کودکان، تماس با شماره ۱۳۷ در صورت مشاهده کودک زباله‌گرد است. گویا دوستان نمی‌دانند که اصلا مراکز بازیافت کجاست یا اصلا کودک زباله‌گردی ندیده‌اند».
کودکان بی‌آرزو
در ادامه این نشست، محیا واحدی، عضو هیئت‌مدیره جمعیت امام علی (ع) گفت: «طی مصاحبه روان‌شناسان داوطلب جمعیت امام علی با کودکان کار توانستیم نیم‌رخی از وضعیت این کودکان داشته باشیم. با تحلیل این پرسش‌ها و جواب‌ها بود که دقیقا دریافتیم که ادراک و احساس و واکنش‌های رفتاری این کودکان چگونه است. دوستان ما در کمیته روان‌شناسی سراغ بچه‌هایی رفتند که در منطقه شهرری و حسن‌آباد مشغول به کار در کارگاه‌های بلورسازی بودند. بچه‌هایی در منطقه ۱۲ دروازه‌غار و شاپور که مشغول به کار باربری یا کار موتورسازی بودند. آنها سراغ کودکان کار در کارخانه‌های پلاستیک‌سازی در احمدآباد مستوفی رفتند. اگر بخواهیم از زبان روان‌شناسی و از رویکردهای روان‌شناسی برای بیان این مسئله کمک بگیریم، در بحث روان‌شناسی طرح‌واره‌ها و مفاهیم عمیق و درونی و درون‌مایه‌ها است که به افکار و احساسات ناخوشایند که درون فرد شکل می‌گیرد تبدیل می‌شود؛ برای مثال کودکی که در کارگاه بلورسازی کار می‌کند، اذعان می‌کند که تماما رفتار و تعاملی که بین کودک و صاحبکارش و سرکارگرهای بزرگ‌تر از این بچه دارد صورت می‌گیرد، یک رفتار به‌شدت پرخاشگرانه و آزاردهنده است. تک‌تک بچه‌ها می‌گفتند که بی‌دلیل کتک‌ می‌خورند و بی‌دلیل آزارهای کلامی را تجربه می‌کنند».
واحدی تصریح کرد: «تمام این برداشت‌ها به‌نوعی تأثیرگذار است. این کودکان در حال ذخیره خشم و خشونت هستند. خود همین بستری است که نشان می‌دهد این کودک هیچ حمایتی دریافت نمی‌کند، یعنی حمایت اجتماعی شامل این را که دوست داشته بشود، نیازهایش دیده شود، نمی‌بیند؛ مثلا برای کار در تولیدی کفش ابزارآلاتی که بچه‌ها با آن سروکار دارند، ابزارآلات بسیار خطرناکی‌ است و در موتورسازی یا باربری که کودک موظف به حمل بارهای به‌شدت سنگین است و باعث می‌شود کودک به صورت فیزیکی هم متحمل تجربیات سختی شود. خود شکل کار آزاردهنده و ثقیل و سنگین برای کودکان است. در کنار اینها رفتارهایی را که اتفاق می‌افتد هم باید اضافه کرد؛ کنش‌ها و واکنش‌های کودک با محیط، تعاملاتش با محیط، افرادی که کاملا فعل حمایت اجتماعی را از این کودک دریغ کرده‌اند و آنچه بچه نیازش است و کاملا نادیده گرفته شده و به‌نوعی ناکامی نیازهای بچه اتفاق می‌افتد. وقتی روان‌شناس جمعیت از بچه می‌پرسد آرزویت چیست و چه چیزی را دوست داری تجربه کنی؟ کودک به این نقطه رسیده که من اصلا آرزو برایم مفهوم ندارد. اینکه بخواهم چیزی را دوست داشته باشم و به آن مفهومی که دوست دارم برسم در ذهن و باورهای من و شناخت من شکل نگرفته است. اینها در نتیجه آن رفتارهایی است که کودک به‌ صورت روزانه تجربه می‌کند. تعرضات جنسی و آزارهای دیگری هم وجود دارد که این کودکان به‌ویژه در کار پنهان تجربه می‌کنند. محرومیت عاطفی در این کودکان کاملا مشخص است. یعنی کودک جای خالی دوست‌داشته‌شدن و حمایت را در زندگی خود حس می‌کند».
به گفته عضو هیئت‌مدیره جمعیت امام علی (ع) این بچه‌ها به کار گرفته می‌شوند چون حقوق کمتری دریافت کنند، با وجود اینکه ساعت کاری زیادی دارند. در صحبت‌های کودکانی که در موتورسازی کار می‌کردند، ما با این مواجه شدیم که خیلی اوقات کار می‌کنند و پولی دریافت نمی‌کنند و این باعث سرخوردگی کودکان شده و کودک حس حقارت را تجربه می‌کند. که در صحبت‌های یکی از کودکان که در کارگاه بلورسازی کار می‌کرد دریافتیم او هر روز سر کار می‌رفت اما خریدن یک کیک برایش آرزوست. داشتن یک وعده غذای کافی و داشتن یک تجربه خوشایند تنها در ذهن و آرزوی این کودکان می‌گذرد و همین است که شما می‌توانید پیش‌بینی کنید که این کودکان به مرور دارای یک دلبستگی ناایمن می‌شوند و کاملا ناامنی را تجربه می‌کنند.
فرار از مدرسه و ورود به کارگاه
در ادامه این نشست محمود وحید، مددکار خانه لب خط جمعیت امام علی، گفت: «یکی از دلایل اصلی کار کودک که همه از آن آگاهی دارند، فقر و بحران اقتصادی است که در جامعه فراگیر شده. به شکلی که در سال‌های اخیر حتی طبقه متوسط هم به طبقه پایین‌تر پیوستند. دلیل دوم فرهنگ غالب مردم در محله است، به شکلی که حتی خانواه‌هایی که با کار کودک درگیر نبوده‌اند و از این کار ابا داشته‌اند، با سکونت در این محله و تأثیرپذیری از این فرهنگ، قبح کار کودک برایشان ریخته شده و کودکانشان را سر کار می‌فرستند.
متأسفانه در محلات حاشیه بیشتر با مدارسی روبه‌رو هستیم که کیفیت آموزشی در آنها بسیار پایین است. نمونه‌های فراوان داریم از بچه‌هایی که تا پایه چهارم یا پنجم تحصیل کرده‌اند اما الفبا را بلد نیستند، و مدیران این مدارس در اوج ناآگاهی به منطقه و خانواده‌ها انتخاب شده‌اند و سبب شده تمام تمرکز آنها بر این موضوع باشد که برای دریافت شهریه از خانواده‌ها برنامه‌ریزی کنند. در برخی از مدیران مدارس این محلات نگاه نژادپرستانه وجود دارد و همین نگاه یکی دیگر از علل ترک تحصیل کودکان است. زمانی که کودک در مدرسه است طبیعتا توان انجام کار کارگاهی را که تمام‌وقت است، ندارد و زمانی که ترک تحصیل اتفاق می‌افتد، چراغی در ذهن خانواده روشن می‌شود که اگر بچه مدرسه نرود و در محله پرمعضل رها بشود، اتفاقاتی برایش خواهد افتاد، پس کودک را سر کار می‌فرستم تا هم کمتر در محل باشد و هم کمک‌خرجی برای خانواده باشد. متأسفانه خانواده‌ها دچار اشتباه بزرگی می‌شوند که با وجود تمام اصرار ما که بچه‌ها را به سمت مهارت‌آموزی و کسب مهارت سوق بدهند تا بتوانند شغل‌های بهتری را انتخاب کنند، کارهای زودبازدهی را انتخاب می‌کنند که همان ماه اول دستمزد دریافت کنند. یکی از گزینه‌هایی که کودکان می‌توانند خیلی راحت در محله لب خط به چرخه کار پیوند بخورند پرس‌کاری است که جزء پرخطرترین مشاغل محسوب می‌شود؛ اما صاحبان مشاغل هم با آغوش باز از این کودکان استقبال می‌کنند، چراکه دستمزد یک کودک ۹ یا ۱۰‌ساله بسیار کمتر از یک بزرگسال یا شاید یک‌پنجم آن باشد. با ۳۰۰ یا ۴۰۰ هزار تومان یک کودک را از هشت صبح تا هشت شب در محیطی پرخطر و پرآسیب مشغول می‌کنند و به همین راحتی کودک وارد کارگاه‌هایی می‌شود که نمی‌داند چه آینده‌ای در انتظار اوست».
وحید در ادامه با اشاره به صاحبکاران این مشاغل گفت: «متأسفانه صاحبکارها نه‌تنها در پرس‌کاری به‌ طور کلی در مناطق حاشیه از وضعیت خانواده‌ها سوءاستفاده کرده و گاهی کودکان را با دادن یک وام به خانواده و مقروض‌کردن آنها به‌اصطلاح پیش‌خرید می‌کنند و اگر در این مدت پرس‌کاری خانواده احساس کرد که دیگر نیاز نیست در این محیط پرخطر باشد، دیگر امکان خارج‌کردن کودک از این محیط را ندارد، چراکه نزد صاحبکار سفته گرو دارد و کودک باید تا پایان بدهی در کار بماند. در واقع صاحبکار نوعی ضمانت‌نامه از خانواده دریافت می‌کند. متأسفانه صاحبکار، صاحب کودک می‌شود به این معنی که حق توهین، تحقیر و تنبیه فیزیکی را که گاهی حتی خانواده انجام نمی‌دهد، برای خود قائل می‌شوند. از طرف دیگر خانواده‌ها از این عمل حمایت کرده و فکر می‌کنند که کودک ادب می‌شود و در محیط‌های خارج کار هم اگر کودک بخواهد کودکی و شیطنتی داشته باشد، با این مواجه می‌شود که به صاحبکار می‌گویم؛ یعنی صاحب‌کار به‌عنوان نماد لولویی است که در کودکی به کار می‌بردیم (نماد ترس برای کودکان است) و کودکان شدیدا از صاحبکار خود می‌ترسند».

source https://koodak.bashariyat.org/?p=39208